Recenzja filmu

Snajper (2014)

Po nowym filmie Clinta Eastwooda spodziewałem się sporo dobrego. Raz, że wojsko i jego bohaterowie to jeden z bardziej lubianych przeze mnie tematów w kinie; dwa, że w głównego bohatera wciela się jeden z moich ulubionych aktorów, który w ostatnich latach wykreował już kilka świetnych ról i trzy, że w kinach amerykańskich film okazał się wielkim hitem i dość nieoczekiwanie zgarnął aż sześć nominacji do Oscarów. Dlatego też zobaczyłem go przy jednej z pierwszych okazji, jaka nadarzyła się w naszym kraju. Początkowy entuzjazm dość regularnie wypływał jednak podczas seansu, a gdy film już się skończył, pozostało go niewiele.


Film opowiada historię Chrisa Kyle’a, najskuteczniejszego snajpera w historii amerykańskiej armii. Nikt, kto nie jest sprzymierzeńcem jankesów, nie chciałby się znaleźć w otoczeniu kilometra od tego człowieka. Podczas czterech zmian swojej służby w Iraku Pentagon potwierdził 160 jego ofiar, jednak mówi się nawet o 250 osobach. Koszmar dla wrogów, legenda i wzór dla wszystkich żołnierzy amerykańskich, wydawałoby się idealny bohater pompującego adrenalinę i pełnego napięcia filmu.

Wspomniane adrenalina i napięcie stanowią główny problem nowego obrazu Eastwooda. Bo akcji mamy tu dużo, miny, samobójców, samochody pułapki czy pojedynek snajperski na bardzo duży dystans. Problem w tym, że ogląda się to zupełnie bez emocji, film nie ma pazura, nie ma klimatu. Sceny batalistyczne przemijają jedna za drugą, przerywane urywkami obyczajowymi z życia bohatera, a temperatura kompletnie się nie podnosi, cały czas będąc co najwyżej pokojowa i to w niezbyt upalny dzień.

Jedną z przyczyn takiego stanu rzeczy może być również bardzo słaby drugi plan. Oprócz Chrisa (Cooper znowu jest bardzo dobry, teraz już z zupełnie czystym sumieniem można powiedzieć, że to jeden z najlepszych aktorów Hollywood ostatnich lat, trzecia z rzędu nominacja do Oscara mówi zresztą sama za siebie) i jego żony, w którą wciela się Sienna Miller, o całej reszcie można powiedzieć, że jakaś tam jest. Tu jacyś żołnierze, tu jakiś psycholog, tu jacyś znajomi rodziny Kyle’ów, ale praktycznie każdy odgrywa tylko niewiele znaczący epizod. Jak można się więc domyśleć, wpływ na postępowanie głównego bohatera mają tak samo marginalny. Idę o zakład, że już po paru godzinach od seansu nie będziecie w stanie sobie przypomnieć ani jednego imienia żołnierza, który pełnił służbę wraz z tytułowym snajperem.

Od strony technicznej i wizualnej film prezentuje się bardzo dobrze. Większych zarzutów nie można mieć także do sfery muzycznej i dźwiękowej. Obowiązkowa amerykańska flaga i patetyczne bohaterskie sceny tutaj akurat występują w stężeniu znośnym i nie przeszkadzają, co jest warte odnotowania, bo w tego typu produkcjach rodem z Fabryki Snów nie zdarza się dość często. Coopera już pochwaliłem, warto jeszcze wspomnieć o nieźle wypadającej Siennie Miller, która mu partneruje (szczególnie podobały mi się okoliczności, w jakich para się poznała).

Film jest dobrą, rzemieślniczą robotą, ale niczym więcej. Nie ma nic, co wynosiłoby go ponad przeciętność. Brakuje klimatu, atmosfery, która przykuwałaby widza do ekranu. W podobnej tematyce jest naprawdę dużo filmów lepszych od "Snajpera".  Bezpłciowość ta nie pozwala mi wystawić mu noty wyższej niż szóstka w dziesięciostopniowej skali. Zdecydowanie nie jest to mój tegoroczny oscarowy faworyt.