Recenzja serialu

Sexify (2021)

"Sexify", najnowszy oryginalny serial Netflixa, z pewnością nie został stworzony z myślą o 60-letnich zgredach, jak piszący te słowa, ale nawet takie osoby (pod warunkiem, że nie są pruderyjne) mogą go obejrzeć i docenić niezaprzeczalne walory rzeczonej produkcji. Serial napisany (na podstawie pomysłu Agaty K. Koschmieder) i wyreżyserowany przez Kalinę Alabrudzińską i Piotra Domalewskiego ("Cicha noc") opowiada w ośmiu odcinkach historię trzech koleżanek mieszkających w jednym akademiku.

Natalia Dumała (pierwsza tak duża rola świeżo upieczonej absolwentki łódzkiej Filmówki, Aleksandry Skraby), zafascynowana światem komputerów, gier komputerowych i wszelkich nowości technologicznych, postanawia stworzyć aplikację pozwalającą zoptymalizować osiąganie przez kobiety orgazmu. Jak przystało na studentkę informatyki, ma ogromną wiedzę z zakresu technologii, natomiast kompletnie jest pozbawiona doświadczenia w dziedzinie kontaktów damsko-męskich. Dlatego też zmuszona jest zaprosić do współpracy dwie bardziej doświadczone w tym zakresie koleżanki z akademika: Paulinę Malinowską (Maria Sobocińska), pochodzącą z Podlasia wyznawczynię tradycyjnych wartości, która ukrywa przed rodziną fakt pomieszkiwania z narzeczonym i regularnie spowiada się z uprawiania przedślubnego seksu, oraz Monikę Nowicką (Sandra Drzymalska), która miast przykładnie studiować korzysta z uciech cielesnych z mniej lub bardziej przelotnymi partnerami. Kiedy ojciec-milioner pozbawia ją nieograniczonego dostępu do konta oraz luksusowego mieszkania, dziewczyna przenosi się do akademika, w którym niepodzielnie panuje wszystko wiedząca portierka (znakomita w tej roli Ewa Szykulska). Monika dość szybko przystaje do teamu Natalii.

Wspólna praca nad przełomową – w ich przekonaniu – aplikacją powoduje, że między krańcowo różnymi dziewczynami nawiązują się szczególne więzi, mogące doprowadzić do wygrania prestiżowego konkursu dla młodych informatyków. Ale nie tylko. Każda z nich i wszystkie razem odnoszą też swoje prywatne zwycięstwo, dowiadują się wielu rzeczy nie tylko o swojej cielesności, ale także o tym, czego tak naprawdę w życiu pragną. I że mogą to życie przeżyć tak, jak same chcą, bez respektowania oczekiwań osób postronnych, nawet tych najbliższych. Mówiąc nieco górnolotnie: dziewczyny uczą się głośno wyrażać (nie tylko) swoje potrzeby i pragnienia. 

To wszystko zostało przez twórców serialu pokazane w lekkiej, często humorystycznej, czasami prawie karykaturalnej, przerysowanej formie (na szczęście nie mentorskiej), co znakomicie wykorzystują aktorzy, zwłaszcza drugoplanowi: Małgorzata Foremniak, Sebastian Stankiewicz, Zbigniew Zamachowski, Wojciech Solarz. Prawdziwie zdają się brzmieć dialogi, niepozbawione też celnych sentencji i refleksji. Absolutnie rewelacyjna jest muzyka Jimka (Radzimira Dębskiego), która pełni funkcję nie tylko ilustracyjną, często uzupełnia rozmowy bohaterów lub dopowiada ich myśli. Udane zdjęcia, oddające klimat przestrzeni zróżnicowanej w zależności od miejsca akcji wykonał Mikołaj Łebkowski, dobrą robotę wykonali scenografowie, kostiumolodzy i dekoratorzy wnętrz (to m.in. dzięki nim widzowie wcześniej urodzeni mogą sobie wyobrazić świat dzisiejszych dwudziestoparolatków). 

Natomiast Aleksandra Skraba, Maria Sobocińska i Sandra Drzymalska potrafiły tknąć w nieco schematycznie zarysowane w scenariuszu postaci ducha autentyczności i wiarygodności, powodując, iż ich bohaterki dają się polubić (wbrew początkowej niechęci) i zaskarbiają sobie sympatię widzów, przynajmniej ich sporej części, bowiem serial ten bije rekordy popularności w wielu krajach, w tym tak egzotycznych, jak Indie.