Cóż, Dekstera nie widziałem tak więc ciężko mi się odnosić.
Wobec faktu, że cały serial był zaskakujący, zarzut iż jego koniec nie był wydaje mi się śmieszny. Aktorstwo, klimat, realizacja, scenariusz, nawiązania, przesłanie, bohaterowie, zdjęcia, muzyka, dialogi, wszystko to było genialne. A przy okazji konsekwentne i równe. Dlaczego więc zwarte i spójne dzieło mamy dzielić na koniec i nie – koniec? Zakończenie nie jest, akurat w tej opowieści, jakimś autonomicznym jej składnikiem, czymś co należy oceniać i przeżywać oddzielnie. Wynikało ono z całej reszty, z wszystkiego co od pierwszej sceny widzieliśmy. Uwagi o złej jakości zakończenia są śmieszne.

I jeszcze jedno.
Najgorsze, absolutnie najgorsze, co twórcy TD mogli zrobić, to starać się za wszelką ceną zaskoczyć zblazowanego widza. Jest taki typ ludzi którym się wydaje że widzieli już wszystko, i standardowo już będą sarkać na „nudę”, „brak akcji”, oraz „sztampowe zaskoczenie”. Jest to spora grupa ludzi, jak widać na forach. I bardzo dobrze że Pizzolatto stawiał wyżej opowieść niż to, co o niej powiedzą jej widzowie.

Nie wiem skąd u Ciebie te emocje:)
Nie jestem zblazowany a nawet jak jestem to przecież mam prawo do swojego zdania.Rzeczywiście zapomniałem o zdjęciach-są piękne ale dalej obstawiam,że serial się sili a nie jest-a to duża różnica,ja czuję to zmęczenie i chęć bycia oryginalnym-dla mnie wyszło średnio choć zamysł może i był ciekawy.Porównanie do Dextera jest nieco przypadkowo i bardziej odnosi się do makabrycznych zbrodni a nie do samego serialu-bo tamten jest przecież zupełnie inny(i choć w sezonach bywa nierówny to całość jest rewelacyjna).
Nie każdy serial musi mieć pif paf i wartką akcję np twin peaks-tyle,że w twin jest coś magicznego,odlotowego,niesamowitego-coś co nie trzeba w ogóle tłumaczyć mimo tego,że jest zakręcony to ten serial się czuje.Detektywa chciałoby się bardzo poczuć,twórcy i producenci bardzo by chcieli,żeby zmusić widza do czucia ale...wyszło jak wyszło-średnio i tylei takie jest moje zdanie

Nie chciałem być napastliwy. Pewnie mi wyszło co innego.

Problem polega na tym, że ja mam skrajnie odmienne odczucia po TD. Wiesz, ja sam niekiedy się czułem już zblazowany. Ileż można oglądać, czasem niezłe produkcje, w których odnajdujemy coś „co już było”? Ja oglądając TD miałem wrażenie obcowania z czymś magicznym i niesamowitym – i to w każdym znaczeniu tych słów. I, moim zdaniem, nie było tu żadnego „silenia” się – owa magiczność Detektywa była zmierzona, ale osiągnięta bez grama sztuczności. I to jest odpowiedź na pytanie które postawiłeś w poście rozpoczynającym temat: „skąd ten zachwyt”? Ano stąd ten zachwyt że serial może zachwycić w czasach, kiedy wielu ludziom się wydaje, że wszystko już było. Ta produkcja (oraz The Wire, Boss, a z filmów „To nie jest kraj dla starych ludzi”) udowodniania mi że zblazowania było bezpodstawne, a przekonanie, że „wszytko już było” głupie.

Pozdrawiam serdecznie

Też nie rozumiem fenomenu tego serialu. Zwykły średniaczek, przeciętny serial kryminalny.