Naprawdę starałam się polubić główną bohaterkę – w końcu to serial o niej – ale nie potrafię. Jej wybory są tak egoistyczne i krzywdzące, że ciężko mi się z nią zżyć, a co dopiero współczuć. Zdradza swoją cudowną przyjaciółkę Boo z jej chłopakiem, a potem... nic. Żadnej refleksji. Po prostu kolejne łóżka, kolejne "zgrywam cyniczną, bo jestem zraniona". Ok, rozumiem mechanizm obronny, ale ileż można.
I teraz ten cały "hot priest". Co niby jest takiego wyjątkowego w tej relacji? Fleabag mówi, że nie wierzy, on po pięciu minutach rozmowy: „ojej, jesteś taka wyjątkowa, kwestionuję całe swoje powołanie”. Gdzie? Kiedy? Nie było tam ani jednej głębokiej rozmowy. Spędzają razem trochę czasu, on coś bąknie, ona patrzy na jego szyję i myśli o seksie – jak zawsze. To ma być miłość? Ja się pytam: czy ja coś przegapiłam? Bo wygląda to jak każdy inny jej „romans”, tylko z lepszym światłem. Mam wrażenie, że serial bardzo chce być emocjonalny i mądry, ale często jest tylko pozornie głęboki. Robi miny, ale nie mówi nic naprawdę. Zawiodłam się strasznie, zwłaszcza po tych wszystkich zachwytach. Mnie nie zmieniło. Mnie zmęczyło