Po pierwszym odcinku miałam szczerą nadzieję, że pewne niedociągnięcia będą naprawiane z biegiem akcji (momenty drewnianej gry aktorskiej, głupotki scenariusza), ale niestety do końca sezonu moim zdaniem Pod powierzchnią niczego nie nauczyło się na swoich błędach. W pewnych momentach czułam genialnie zbudowany klimat, zdarzyło się kilka przyjemnych twistów, ale czasami czułam się jak na seansie maratonu paradokumentów. Simlat i Boczarska to chyba najsilniejsze punkty, choć ilość scen, w których Simlat ma do zagrania "patrz się smutno w dal" to dla mnie marnowanie utalentowanego aktora. Wiele było scen, które inaczej wyreżyserowane dużo mocniej zagrałyby na emocjach, odniosłam z jakiegoś powodu wrażenie ogólnej niedbałości. Mimo wszystko serial mi się podobał, ale czuję lekki zawód. To nie zmienia faktu, że to zdecydowanie krok w dobrą stronę - oby tak dalej... tylko lepiej.

PS Przez większość czasu na ekranie jedna wielka nuda wizualna, jakieś budynki, niezbyt imponująca rzeka, jakieś drzewa, a czasem zdarzały się naprawdę piękne ujęcia, jak na przykład w scenie, w której Marta siedzi na balkonie i wyrzuca kwiaty od Bartka. Mam nadzieję, że te nieliczne śliczne kadry to nie był po prostu ślepy traf ;)