"Smooooke on the waaaater... a fire in the skyyy!"

Finał sezonu nie zawiódł mnie w najmniejszym stopniu, przebijając wręcz moje oczekiwania. Już w pierwszych minutach naszła mnie niespodziewana refleksja: wydawało mi się dotąd że najlepsze chwile w serialu dopiero nas czekają i że będą one związane z powrotem jakichś "starych znajomych" na ekran; tymczasem okazuje się że historia Jimmy'ego jest na tyle intrygująca i dobrze napisana, że wcale nie jest mi tak śpieszno do oglądania dziejów Saula Goodmana - Jimmy McGill nie jest wcale postacią "gorszą" czy mniej ciekawą...

W ogóle - odcinek był świetnie zrealizowany, począwszy od detali jak rozbijający się w czołówce kubek aż po ogólny nastrój w jakim zostawia widza. Bardzo "podeszło" mi jak rozwiązano sytuację pomiędzy braćmi - spodziewałem się nieco mroczniejszego rozwoju wydarzeń, ale zaskoczono mnie po raz kolejny i pokazano jak Jimmy kocha swojego brata, zapewniając mu czyjąś opiekę i tak dalej. Pan Marco - rewelacja! Spodziewałem się co prawda że jego obecność będzie oznaczała "powstanie" Saula Goodmana od strony formalnej, tzn. że pomoże załatwić Jimmy'emu niezbędne papiery i resztę potrzebnych do stworzenia nowej osobowości rzeczy, ale to co zobaczyłem spodobało mi się jeszcze bardziej. Pan Hamlin - grr, ależ dawałem się nabierać przez 9 odcinków :P Generalnie finał sezonu przywodził mi na myśl "odcinek Mike'a" pod kątem ładunku emocjonalnego w nim zawartego - a to spory chyba komplement.

Co do najlepszego tekstu odcinka to waham się pomiędzy "Geez, his master's voice..!" a przemową wyjaśniającą czym jest "chicagowski szyberdach" :D

Teraz zaś pora rozpocząć płacz i zgrzytanie zębami w oczekiwaniu na kolejny sezon :/