Ten film był chyba jedynym obrazem z Islandii w całych latach 90., który przebił się w Polsce do szerszej widowni i nadaje się do tej roli idealnie. Pokazuje, wydawałoby się, problemy typowego podstarzałego młodzieńca z Islandii. Ale trudno uwierzyć, że wszyscy w Reykjaviku są tacy.
Sugestywnie ukazano depresyjny wpływ zimna i krótkiego dnia na psychikę ludzi. Poza tym to miało być chyba coś w rodzaju postmodernistycznej powiastki filozoficznej. Ogląda się przyjemnie, ale ta głębia, którą próbują zaserwować nam twórcy, do mnie nie trafia. Choć trzeba przyznać, że film jest klimatyczny, zagrany sprawnie i oryginalny. Zaliczyłbym go ogólnie do tego samego nurtu co "Egoistów" czy "Samotnych".
Warto, ale głównie po to, by zobaczyć coś zupełnie innego. Twórcy znakomicie oddali nastrój Islandii, ich zdaniem ponury, i zbudowali na nim historię. I może dlatego taki jest tytuł. Bo to chyba właśnie ten nastrój jest głównym bohaterem.