W którym momencie sie popłakałeś?

Ano w momencie aresztowania Felicji. Kiedy na siłę destrukcyjną miłości nałożyła się destrukcyjna siła nazizmu. Rozpacz i bezsilność Lily mnie wzruszyły. Bo naprawdę docenić to, co mamy możemy wtedy, kiedy to tracimy. Świetnie zagrana scena. Choć to tylko moje zdanie.

Wiesz, to raczej rzadko spotykane, aby mężczyzna wzruszył się na filmie opowiadającym o losach kobiet, które połączyła miłość. Wiele z nas nie rozumie nawet takiego uczucia, czasem wręcz patrzy z obrzydzeniem. Wiele też zgani Lilly za jej wybory życiowe, za zdrady męża z innymi mężczyznami, za jej dzieci, o które właściwie mało się troszczyła. Spotkała jednak kogoś, kto nauczył ją kochać, bo to co robiła ze swoim życiem zanim poznała Felice może swiadczyć o tym, że była tych uczuć pozbawiona. Miłość kobiety do kobiety jest bardzo silnym uczuciem, a dla Lilly Wurst okazała chyba jednak najważniejszą, bo po śmierci Felice nie związała się uczuciowo już z nikim więcej.
Wydaje mi się również, że wielkim malarzem łez na naszych policzkach okazał się Jan Kaczmarek. To dla mnie zaczarowana muzyka.

Miłość nigdy nie budzi we mnie obrzydzenia. Co się zaś tyczy wyborów życiowych Lily, to nie mnie je oceniać. Choć wydaje mi się, że owa postać miała być w zamyśle (nie czytałem niestety książki, więc nie wiem na pewno) prosta. Nie oszukujmy się, Lily to prosta kobieta, która w zasadzie nie ma własnego zdania i życia. To, że zdradza męża i nie wykazuje głębszego zainteresowania dziećmi nie ma większego znaczenia. Pod wpływem Felice następuje dopiero jej rozwój, zaczyna pojmować, że coś ją w życiu ominęło. Niestety, ten rozwój jest niepełny, chaotyczny. Ich miłość, dalej tak twierdzę, jest destrukcyjna. Nie oznacza to wcale, że nie jest piękna. Jednak wydaje mi się, że Lily nie do końca pojmuje, na czym życie polega. I, niestety, do samego końca pozostaje tą samą prześną dziewką, która nigdy nie mogłaby się równać z Felice intelektem i dojrzałością.