Angielski pacjent Ciekawostki

Role

Demi Moore ubiegała się o rolę Katharine Clifton. Była wspierana przez Fox, które wycofało się z projektu, gdy twórcy odmówili studiu prawa wpływu na obsadę filmu. Ponadto Miranda Richardson i Sharon Stone były w kręgu zainteresowań jako kandydatki do zagrania tej postaci.

Kiedy jeszcze wytwórnia 20 Century Fox była zainteresowana finansowaniem projektu, sugerowano producentom, aby w roli Caravaggio zamiast Willema Dafoe obsadzić Johna Goodmana, Richarda Dreyfussa lub Danny'ego DeVito.

Sean Connery był brany pod uwagę do roli Caravaggia.

Daniel Day-Lewis odrzucił propozycję zagrania roli, którą potem przejął Ralph Fiennes.

Sophie Marceau przez rok miała scenariusz filmu w swoim biurze, ale uważała, że rola Hany (Juliette Binoche) nie jest dla niej odpowiednia.

Błędy w filmie

Podczas wyprawy do Jaskini Pływaków widać trzy samochody przemierzające pustynię. W pierwszym ujęciu na dachu ostatniego siedzi dwoje Arabów, tymczasem w kolejnym ujęciu już tylko jeden. W trzecim ujęciu swoje położenie zmienia także Al Auf siedzący na dachu pojazdu z Almasym i Katharine.

Kiedy Hana czyta wiersz napisany przez Almasy'ego, na papierze po świątecznej petardzie, ma on datę "22 grudnia" bez roku. W retrospekcji jednak widzimy, jak Almasy rozpoczyna swoją notatkę pisząc "22 grudnia 1938".

Kiedy Katharine "mdleje" podczas gwiazdkowego przyjęcia, Almasy wkrótce po tym zdejmuje z głowy papierową koronę. W następnej scenie, gdy Katharine opuszcza przyjęcie i wchodzi do budynku, Almasy zdejmuje koronę jeszcze raz.

W scenie, w której Almasy po kilkudniowym marszu dociera wreszcie do posterunku policji, jeden z żołnierzy daje mu szklankę do połowy wypełnioną wodą. W następnym ujęciu widzimy jednak, że w szklance jest więcej cieczy.

Tuż po ogłoszeniu zakończenia wojny na czołgach widzimy powiewające amerykańskie flagi z 50 gwiazdami. Flaga USA miała wówczas jeszcze 48 gwiazd.

Kiedy Hana tańczy z Caravaggiem przy łóżku Almasy'ego, nagle widać i słychać eksplozję, która zabiła Hardy'ego. Mimo dużej odległości klasztoru od rynku dźwięk wybuchu słychać w tym samym momencie, gdy pojawia się błysk.

Kiedy Kip wychodzi ze stodoły po nocy spędzonej z Haną, zapina guziki swojej koszuli. W następnym ujęciu, gdy odwraca się do Hany, widzimy, że zapięte są inne guziki.

Muzyka, którą Hana gra na pianinie z ukrytą bombą, nie odpowiada wciskanym przez nią klawiszom.

Brytyjski sierżant nosi szalik drużyny Sunderland Football Club z logiem, które zostało zaprojektowane dopiero w latach 70-tych XX wieku.

Kiedy Hana myje się w miednicy, stawia lampę na stole za sobą. Tymczasem jej cień jest widoczny właśnie za nią, na tej samej ścianie przy której stoi lampa.

W scenie, gdy Kip szuka min na drodze, raz ma na uszach słuchawki a raz nie.

Podczas rozmowy Hany z Caravaggiem, który mówi że przez jej pacjenta stracił kciuki, Hana odgarnia mokre włosy z czoła. Jednak w jednym z następnych ujęć widzimy znowu jej przemoczoną grzywkę.

Kiedy Hana oddaje w szpitalu krew, jest podłączona na rurki. Kiedy jednak Hana wstaje i zaczyna się bombardowanie, przewód znika.

Podczas opowiadania historii Candaulesa, włosy i szal Katharine zmieniają swoje położenie.

Niemieccy spadochroniarze pojawili się w północnej Afryce dopiero pod koniec 1942 roku. W filmu są jednak pokazani już podczas zajmowania Tobruku latem 1942 roku. Także technologia, której używają, nie jest autentyczna, gdyż była ona wykorzystywana przez aliantów.

Major Muller nosi na kołnierzyku insygnia pułkownika.

Kiedy beduin Kamal uderza głową o ścianę Jaskini Pływaków, widać, że skała drży.

Kiedy Almasy i Madox idą przez targ rozmawiając o zbliżającej się wojnie, na przechodzących tuż przed nimi statystach można dostrzec cień rzucany przez kamerę. Na jednym z ubranych na biało przechodniów widać również cień samego operatora.

Jeden z żołnierzy w Tobruku zwraca się do majora Mullera 'Herr Major'. Oficerowie SS nie używali 'Herr' przed swoimi rangami. Zwrot ten był używany jedynie w przypadku cywili.

Statyści na targu w Kairze mają na sobie burnusy, które noszone są w Tunezji, a nie w Egipcie.

Przed odlotem z obozu do Kairu Clifton zamienia jeszcze kilka słów z Almasym. Kiedy Almasy wstaje, widać, jak jeden z Arabów pakuje skrzynki na ciężarówkę. W następnym ujęciu widać, że część pojemników czekających na załadowanie znikła.

W jednej ze scen Katharine i Almasy leżą na łóżku w pokoju Almasy'ego. W czasie rozmowy ręka Katharine zmienia ułożenie w kolejnych ujęciach.

W scenie, gdy Almasy pyta Katharine, czy może dołączyć jej rysunki do swojej książki, źle zmontowany jest dźwięk. Słowa "The others!" słychać, mimo iż Almasy nie zdążył jeszcze otworzyć ust.

Tablice rejestracyjne na samochodach w Egipcie mają wzór, który funkcjonuje dopiero od lat 80-tych. W Kairze w latach 30-tych tablice rejestracyjne zawierały maksymalnie 4 cyfry, a nie 6, jak widzimy w filmie.

W trakcie przeglądania map ekspedycji w celu odnalezienia drogi do Kairu, Almásy mówi o planach Bella. Stwierdza, że nie ufa "jego mapom". W rzeczywistości Gertrude Bell była kobietą.

Miejsce kręcenia

Zdjęcia kręcono w Rzymie, Wenecji, Trieście, Pienzy, Viareggio, Ripafratta (Włochy) oraz w miejscowościach Mahdia, Nefta i w kanionie Sidi Bouhlel niedaleko miasta Tozeur (Tunezja).

Pozostałe

Początkowo produkcję filmu miał sfinansować 20th Century Fox, jednak ze względu na nieporozumienia między wytwórnią a producentami odnośnie obsady, Fox zrezygnował z projektu. Ostatecznie filmem zajął się Miramax.

Kristin Scott Thomas została zaangażowana do filmu po tym, jak napisała list do reżysera Anthony'ego Minghelli, w którym zawarła stwierdzenie: "To ja jestem 'K' w twoim filmie".

Producent Saul Zaentz zapłacił 6 mln dolarów za gwarancję możliwości wpływu na ostateczny kształt filmu.

Podczas aukcji charytatywnej która odbyła się w 2001 roku w Nowym Jorku, koszula noszona w filmie przez Ralpha Fiennesa została sprzedana za ponad 1900 dolarów.

Pierwsza wersja filmu trwała 4 godziny i 10 minut.

Na początku produkcji filmu Anthony Minghella przewrócił się i złamał kostkę. Dlatego też przez większą część zdjęć miał nogę w gipsie i poruszał się o kulach.

"Angielski pacjent" był pierwszym filmem montowanym cyfrowo, który otrzymał nagrodę Amerykańskiej Akademii (Oscara) za Najlepszy Montaż. Walter Murch początkowo montował film mechanicznie, ale później przerzucił się na system Avid. Przyczynił się do tego nagły wypadek syna, który wymagał stałej opieki - wtedy Murch postanowił pracować zdalnie w swoim domu.

Przedział czasu pomiędzy roboczą wersją scenariusza a jego ostateczną wersją wynosi 4 lata.

Okres zdjęciowy trwał od 4 września 1995 do 31 stycznia 1996 roku.