Przypuszczalnie Lawrence Sher ma jakiś tajemniczy sposób, by dysponując w zasadzie niezłym scenariuszem i - przede wszystkim - plejadą znakomitych aktorów, położyć film nie na dwie, ale na cztery łopatki. Z drugiej strony spójrzmy prawdzie w oczy - czymże innym mógłby uraczyć nas twórca takich koszmarnych komedii, jak "Kace Vegasy" albo "Dyktator"? Poza tym nie od dziś wiadomo, że mierny reżyser jest w stanie pogrzebać nawet najlepsze pomysły i sprawić, by na ekranie sława prezentowała się gorzej niż zaangażowany bez castingu amator. Nawiasem mówiąc już dawno nie widziałem gorzej dobranej pary, jak Wilson i Helms. O tym drugim można tylko powiedzieć, że jest po prostu (bardzo) kiepskim aktorem, a jego obecność da się tylko wytłumaczyć (?) zażyłością z reżyserem. Oven Wilson też wypadł bardzo blado, grał bez przekonania, a z jego wcześniejszej charyzmy nie zostało nawet wspomnienie.
Na domiar złego reżyser przez cały film nie jest pewny, czy chce nakręcić komedię z elementami dramatycznymi, czy też dramat z elementami komediowymi, a zakończenie typu "one year later" wydaje się klasyczną dokrętką, której jedynym celem (oczywiście oprócz łopatologicznego wyjaśnienia) jest ratowanie obrazu w sytuacji braku pomysłu na inteligentną puentę.
W rezultacie dostaliśmy wyrób rzemieślniczy, a majster, który go wypichcił, chciał zapewne uciec od odium twórcy "Kac Vegas". Być może zrobił krok w dobrą stronę, ale jeden krok to za mało, aby uwierzyć, że kiedyś będzie lepiej.