Kolejny niezwykle ciekawy i oryginalny film Krzysztofa Kieślowskiego. Właściwie ścierają się tutaj dwie osobowości, mianowicie scenarzysty Piesiewicza i reżysera Kieślowskiego. Obaj panowie spotkali się właśnie w owym czasie, to znaczy jeszcze w czasie stanu wojennego, kiedy to Krzysztof Kieślowski próbował kręcić filmy dokumentalne na salach sądowych w czasie politycznych rozpraw. Piesiewicz, który występował jako obrońca w wielu procesach dotyczących "słuszności " dekretu o stanie wojennym widział wiele pozytywnego w tym co robił Kieślowski. Oto bowiem sędziowie w obliczu kamery nie karali tak łatwo za poglądy wiedząc, że historia i tak ich później "rozliczy". Wtedy zdecydował się napisać scenariusz. Wpływ Piesiewicza widać w wątku procesu sądowego Darka, który wychodzi na wolność, ale odarty ze swoich przekonań i godności i to nie przez samego siebie ( jest do końca nieugięty ), ale własnych obrońców, którzy z kolei posługują się własnym kodeksem moralnym, ale przede wszystkim cechuje ich pragmatyzm. Tego pragmatyzmu brakuje również Urszuli i jej historii. Kieślowski puentując historię żony zmarłego mecenasa bardziej skłania się w stronę tego innego, drugiego świata. Urszula zbyt późno zrozumiała jak wielkim uczuciem darzy męża i nie chce go ( tego uczucia )szukać wśród żywych, dlatego wybiera śmierć.