Większość postów jakie tu czytam określa jasno, że film wam się podobał ALE brak tu głębokich przemyśleń, brak jakiegoś większego przesłania, że to co widać na ekranie nie zapada w pamięć i tylko obsada ratuje ten film przed porażką. A ja się pytam na cholerę wam jakieś filozoficzne, głębokie przemyślenia ?? Mało wam ich jeszcze ? Po co niby rozwlekać fabułę o jakieś bzdurne monologi lub dialogi na temat sensu życia ? Pełno tego w innych dramatach czy melodramatach pokroju "Pokuty".

Ten film jest tak życiowy i prawdziwy, że każdy kto żyje prawdziwym życiem go zapamięta. Nie ma tu ubarwień, nieskończonych przesłań, chrzanienia w bambuko o życiu i śmierci. Jak to ujął trafnie Nicolson "żyjemy, umieramy, a koła autobusu toczą się dalej". Ot cała filozofia.

"The Bucket List" jak dla mnie to arcydzieło ukazujące wprost perfekcyjnie jak należy żyć, jak odejść godnie, co tak naprawdę jest ważne dla człowieka. Pokazuje w sposób prosty i życiowy że nawet ludzie z całkowicie dwóch różnych środowisk, mający całkiem inne pojęcie o życiu oraz śmierci potrafią nawzajem się uzupełnić i wnieść do swego życia radość. I to najważniejsze przesłanie tego obrazu. Odnaleźć radość w swoim własnym życiu oraz życiu drugiego człowieka. To jest najgłębsza myśl i najmądrzejsza jaką kiedykolwiek stworzono, bijąca na głowę wszelkie inne filozoficzne wywody.

Według mnie "The Bucket List" dorównał "Stalowym magnoliom" i oba te filmy warto zobaczyć i zrozumieć, a nie tylko gapić się w ekran czekając na "błyskotliwy" monolog. Jak dla mnie 10/10.