Czasem myślę o umieraniu Forum

Ktoś, kto pisał ten opis, najwyraźniej nie ma pojęcia o typowej introwersji. W jednym zdaniu 3 błędy. Otóż introwertycy: nie stronią od ludzi, głębsze relacje nie napawają ich przerażeniem i nie muszą mieszkac samotnie. Autorze opisu, zaskoczę Cię - często mają też żony/mężów i dzieci! Bohaterka filmowa bardziej ociera...

Dla mnie to bardzo ważny film o nawiązywaniu relacji w depresji. Fran otacza ogromna pustka, jej życie to praca, sen i tytułowe myślenie o umieraniu. Pytana przez Roberta o siebie odpowiada, że jej życie jest nieciekawe. W końcu dochodzi między nimi do sprzeczki, bo Robert chce ją lepiej poznać, a Fran ma świadomość,...

Też mnie męczą te rozmówki o "dupie Maryny" w biurze. Też mam czasem ochotę po prostu zabrać ciastko i wracać do roboty.

A tak poważnie, to jest to świetny, niespieszny film o życiu codziennym. Pozwala on widzowi zobaczyć świat oczami osoby skrajnie introwertycznej- (być może ze spektrum autyzmu) oraz jej...

Film nie każdemu przypadnie do gustu. Ci, którzy odnajdują część siebie w głównej bohaterce dadzą wyższe noty. Zastanawia mnie jedno: na ile to kreacja a na ile społeczeństwo w Stanach naprawdę akceptuje “inność”? Jestem mile zaskoczona, że nikt w pracy nie komentuje jej zachowania: “powiedz coś!”, “co tak stoisz?”,...

skrojona pod tę rolę. Świetna fabuła, genialne role, aktor pasjonat kina i cicha dziewczyna, która zaczyna wychodzić z domu do ludzi. Ile podobnych osób ma podobne problemy. Współczesny obraz rzeczywistości.

Najważniejsze w fantazjach o umieraniu jest to, kto w nich przeżywa.

Świetny film. Oskarowe zdjecia. 9/10

już lepiej obejrzeć Christine albo Sekretny Gabinet(corner office).
Tu mamy do czynienia z nudną dziewczyną bez hobby poza sudoku, która po prostu lubi arkusze kalkulacyjne i przez to, że jest cicha nikt do niej zagadywał. Kiedy tylko pojawia się nowy kolega w biurze i do niej kilka razy mówi to, ta bez żadnych...

Film pierwotnie był krótkometrażówką i tym powinien pozostać. Jeszcze na początku było w tym coś intrygującego, ale przebywanie z bohaterką przez 1,5h, która jest na pograniczu katatonii, wyczerpało mnie do cna. To, że nie zasnęłam na tym filmie, świadczy o mojej wielkiej sile woli.

Mdła komedia romantyczna o "przełamywaniu barier", bez jaja, pazura, błyskotliwości, jak rozwodniona kawa. Reżyserka postanowiła bowiem, jak gdzieś przeczytałem, oddać nastrój nudy i zwykłości codzienności, w rezultacie nudzimy się z główną bohaterką, wpatrującą się w ściany, przez okno, rozdłubywającą 5 minut ciasto...