Właśnie ta myśl przychodzi mi do głowy po obejrzeniu "Dużej ryby". Dla mnie to film o człowieku, który w zwyczajnym i prostym życiu wyznacza sobie wielkie cele i chce spełniać wielkie marzenia. To nie fikcja, to prawda. Łapie dużą rybę w momencie narodzin syna, bo wie, że to on dokończy jego historię. Edward Bloom żyje tak, jakby snuł opowieść swoim życiem, a syn będzie ją przekazywał dalej. Przesłanie? Żyj tak byś stał się opowieścią, ktorą dalej będą mogli opowiadać inni. By nieidelane życie miało bliżej do stania się piękną bajką. Film o wolności i wielkości człowieka, który jest tym większy im więcej "świata" podbija. Im większe wyznacza cele. I im większe ma marzenia. Duża ryba jest tak niezwykła, bo nikt jej nigdy nie złapał. I tak samo życie Blooma było niezwykłe, bo nikt go nigdy nie ujarzmił, należało do niego i on sam je "napisał", dokłądnie tak jak chciał. Za każdym razem nie mogę opanować łez jak widzę piękno "Dużej ryby" - niby tak nierealnej, a przecież opowiadającej historie wielu zwykłych ludzi.