"Wydaje mi się , że w filmie było dużo więcej humoru niż w książce."

Z tym się zgodzę, humoru było więcej, ale jakiego? Humor w książkach Jane Austin jest subtelny i nie każdy będzie się z niego śmiał. Te sceny, o których piszesz były zabawne, ale nie na miarę Jane Austin, ale na miarę amerykańskich filmów i seriali komediowych, czyli humor nie najwyższych lotów...

Kazdy ma inne poczucie humoru, mnie bawia takie sceny, Ciebie inne. Oczywiście te, ktore opisałam powyzej to jedne z licznych, ktore mi sie podobały. "Na miarę amerykańskich filmów i seriali komediowych" - coż to oznacza? Jaki twoim zdaniem jest amerykański humor? Mi to raczej przypominalo humor angielski, anglicy potrafią smiac sie ze swoich narodowych przywar i tak jest i w tym wypadku. W połączeniu z angielskim akcentem wypada bardzo dobrze. Nie widzę tu nic z amerykańskiego humoru. Rozmowy bohaterów są nasycone ironią, ich zachowanie ujawnia cechy społeczeństwa poczatków XIX w, kiedy sprawą nadrzędną było utrzymanie w miare wysokiego statusu i uznania otoczenia. Ekranizacja ksiązki Austen uwypukliła jeszcze bardziej te cechy.
Jestem wielką fanka Jane Austen, jej subtelnego humoru. Mysle, ze pod tym względem ten film nie zostaje daleko w tyle z książką, a nawet ją dościga. To jest ten sam typ humoru, humoru wg mnie angielskiego - nie "na miarę amerykańskich filmów i seriali komediowych".
Jeśli się mylę proszę uświadom mnie.

Co do tego, czy jest to humor angielski czy jak ja uważam amerykański nie będę dyskutować, bo po co? I tak Cię nie przekonam. To samo się tyczy tego, czy ich rozmowy były ironiczne, czy nie (ja wyczuwałam w nich ironię sztuczną, widziałam, że oni grają).

"Na miarę amerykańskich filmów i seriali komediowych" - coż to oznacza? Jaki twoim zdaniem jest amerykański humor?"
Oznacza to dla mnie tyle, że wiele scen kojarzyło mi się z serialami amerykańskimi, gdzie zabawne są nie tyle rozmowy, co scenki typu on do niego podszedł, ten go nie zauważył i haha, boki zrywać. To nie jest humor na miarę Austen, to humor pozbawiony klasy i właśnie tej subtelności.
To subiektywna opinia i nie wiem czy warto, żebyśmy dyskutowały, bo ja Cię nie przekonam, a Ty mnie tym bardziej.

Już Ci pisłam, że ta scena z Collinsem i Darcym jest tylko jedną ze scen, kótre mi przypadły do gustu, co nie oznacza, że jest najśmieszniejsza. Nie wyczuwałam też sztucznej ironii w grze bohaterów. Przywołam choćby dialogi Lizzy z lady Cathrine, czy pastorem Collinsem. Czy tam też nie wyczuwałaś ironi, albo była on sztuczna? Nie powiesz mi chyba, że to były sceny rodem z amerykańskich komedii?
Zgadzam się, dalsza dyskusja nie ma sensu. Jak tak bardzo bedę bronic humoru w tym filmie, jak Ty występowac przeciwko niemu. Jednak jest mi miło, że zabrałaś głos w tej sprawie.

Fakt, masz rację, film jest niezły :) Ale z tym humorem to faktycznie przesadziłaś... Mi by się bardziej podobał bez tych scen, były dość sztuczne... Ale rzeczywiście, była w filmie inna atmosfera niż w książce. Na pewno zrobiona bardziej pod współczesnego widza, bo porównaj wiek XIX z XXI, może również dlatego bardziej podobał ci się film, ale wiadomo, nie było by filmu bez pierwowzoru... Więcej nie radziłabym Ci porównywać filmów-książek na płaszczyźnie, które jest lepsze, co najwyżej można szukać różnic...

Napisłam przecież, że radziłabym unikać porównań książek do filmów i starałam się tego nie robić. To Akaterine niejako wymusiła na mnie porównanie humoru Austen z tegoroczną ekranizacją. Nadal nie rozumię tej nagonki, mnie te sceny śmieszyły i nie zauważylam w nich sztuczności, ale o gustach się nie rozmawia.

Ja chciałabym zapytać, i proszę, zastanówcie się dobrze: czy ja porównywałam KSIĄŻKĘ? Nie, ja porównywałam HUMOR. Między tym jest subtelna, aczkolwiek znacząca różnica...

No własnie o tym napisłam, porównujesz humor ksiązki z ekranizacja, a tego nie powinno sie robić. Ksiązka jest ksiązką, odbiera sie ją inaczej niz film. Cenię sobie humor Jane Austen i mysle, ze tworcy filmu też. Sposób w jaki oni przedstwiają bohaterów i ich perypetie jest w stylu Jane natomiast jak słusznie zauwazyła Diana-v jest nieco uwspółcześniony. Wydaje mi sie, że to co bawi nas w ksiązce nie zawsze mogłoby nas bawić w filmie zwłaszcza jesli oba dzieła powstały w ostepie 2 wieków. Jane Austen, jak sama stwierdzilaś ma humor subtelny, czy uważasz, że przeciątny widz byłby w stanie dostrzec jego walory w filmie? Podczas lektury "DiU" powracalam nieraz do tych samych wątków, aby zrozumiec ironie, która im towarzyszy. Nie ma na to czasu w kinie. Myslę, że ten sposób przedstawienia humoru wypadł na korzyść filmu. I to co ty nazywasz amerykańskim humorem z seriali (czy jakos tak) to tylko współczesna wersja angielskiego humoru Jane Austen.

W większosci się z tobą zgadzam. Tyle, ze nie wszystkie zmiany wyszły filmowi na dobre. Nie uważasz, że rozmowa Lizzie z Fitzwilliamem nie powinna odbywać sie w kościele? Nie swiadczy to najlepiej o jej dobrym wychowaniu.
No i nie potrafię zrozumieć dlaczego Lizzie biega boso po błotnistym podwórku, przecież nie sciagnęła tych butów specjalnie wchodzac na hustawkę. Ktoś pisał o nominacjach, akurat kostiumy mi się nie podobały szczególnie. Natomiast muzyka a przede wszystkim montaż (tak chyba się nazywa przejścia między scenami i sposób prowadzenia kamery) są wspaniałe i naprawdę robią wrazenie.
Natomiast scena kolacji o której piszesz też mnie rozwaliła. I jeszcze ten kopniak od Jane pod stołem. Jak dla mnie super, bardzo naturalnie zagrane. Nawet do Bingleya w końcu się przekonałam- scenka kiedy jes tak zapatrzony w Jane podczas przyjęcia u Lucasów, ze mylą mu się kroki jest rozbrajająca.