Film jest dla mnie jednym z tych, do których wracam, gdy mam podły humor. Uwielbiam go i nie dam powiedzieć sobie o nim złego słowa. Może dlatego, że nie czytałam książki, co jak niektórzy piszą w innych postach, była o wiele lepsze. Film odbiega od pierwowzoru pisanego, ale dla mnie nie ma to znaczenia, bo go nie znam. Tak przedstawiona historia Dumy i Uprzedzenia przez Kirę i Matthew zachwyca mnie. Może niektóre sceny mogłyby być trochę lepiej przemyślane (słynna scena zaręczyn i końcowa chęć pocałunku!!). Mimo wszystko Pan Darcy mnie urzekł - swoim chłodem, dystansem. Był nieprzenikniony, tajemniczy. I tak dobrze skrywał swoje uczucia. Nie był może zniewalająco przystojny, ale mnie pociągał. Wysoki, dobrze zbudowany i ten głos!! Co ja bym dała by słyszeć go codziennie... ;)) A jeżeli chodzi i Lizzy... Pewna siebie i nie przegadasz jej!! Bardzo dobrze. Nie chciała Pana Colinsa (zresztą kto by go chciał) .. A kiedy w środku nocy przyjeżdża ciotka Darcy'ego.. Kłótnia boska i taka życiowa..
Duma i Uprzedzenie zawsze będą mi bliskie. Bo scena na moście w porannej mgle i promieniach wschodzie słońca przekonuje mnie, że po każdej burzy przychodzi spokój a po cierpieniu - miłość..