Dwie inne sprawy, a jednakże w pewien sposób się ze zobą łączą. Książka to prawdziwy geniusz, Victor Hugo sięgnął szczytów w historii prozy. Świetnie połączył ze sobą bohaterów czyniąc z każdego oddzielną charakterystyczną jednostkę. W animowanej ekranizacji, mamy bardzo dokładny podział na dobych i złych, ale to Quasimodo gra pierwsze skrzypce, nie jest już głuchym, odrażającym odmieńcem (bo jakby nie patrzeć, nie jest aż tak brzydki w ujęciu Dinseya).
Esmeralda, stała się dojrzalsza, i już nie taka głupia, jaką widuje się w literackim pierwowzorze. Sam Febus, to zwyczajny altruista, nie zbereźnik, myślący tylko o kobiecym staniku, czy ucieczką, gdy zrobi się zbyt gorąco.
A Frollo? Powyższe osoby, są poddane wybieleniu, ucieka z nich książkowa aura, zostaje jedynie teykietka w postaci imienia. W książce jest archuidiakonem, tutja sędzią - ministrem sprawiedliwości. Pod koniec powieści staje się nieobliczalnym demonem. W filmie jest przeżarty złem od początku. To trochę zły zabieg, ale nie da sie ukryć, że twórcy próbowali jakoś nakreślić jego postać. Słynna pieśń Frolla, w jego pałacu, chór, łacińskie pieśni, marzenia o Esmeraldzie. Szkoda, że wyłącznie na tym się skończyło. Ale smaczki książkowe zostały śmiale ukryte: scenka w kościele - można wyczuć erotyczny podtekst - kiedy Frollo opuszcza kościół, przedtem napawa się zapachem włosów cyganki, szepcząc jej coś do ucha. W jego piosence mamy zlepek dwóch przeciwstawnych osobowości: "Ma kochać tylko mnie" - kiedy z kominka wyłania się z dymu postać Esmeraldy, a póżniejsze "Zniszczę Esmeraldę" - dają znać, że Frollo, traci kontrolę. Scenka z ogromną ilością zakapturzonych postaci, głoszących osądy w języku łacińskim - Frollo nagle mówi "Nie wiń mnie!" - jakby odpowiadał przed Bogiem.
Mimo wszystko Frollo jest zły - ale przeradza się w prawdziwego demona, właśnie przed samą śmiercią - na szczycie katedry padają słowa "A on uderzy w grzeszników!" - potargane włosy, diabelski uśmiech i jedne cel - zabić - dają do zrozumienia, że jednak uległ przemianie.
Szkoda, że w postać włożono tak skromny potencjał, ale da się wymienić książkowe powiązania. Mimo wszystko film ma poważną zaletę, tonie w religii - pieśni, chóry, wywchwalją Pana. Sama muzyka nie licząć piosenek to jakby mszał. Łacińskie zwroty (piosenka Frolla), woń kadzideł i kościelne dzwony - jednak odzwierciedlają główną postać Katedrę - zarówno w filmie jak i w książce, to ona jest jakby głównym bohaterem i tylko ona przetrwała.