Czarno-biały film dyplomowy Romana Polańskiego, z okresu jego fascynacji twórczością Samuela Becketta, Eugène Ionesco i Harolda Pintera.
Opowieść o babci klozetowej, która w szarym i nieromantycznym miejscu swojej pracy wspomina młodość. Reżyser ukazuje barwne, wiejskie życie, rodzącą się, pierwszą miłość zestawiając je z ponurą, wojenną rzeczywistością i spojone powracającym motywem ułańskiej pieśni (skomponowanej przez Krzysztofa Komedę).

Polański wspomina: Tematem miało być nudne na pozór życie jednej z tych osób, które mijamy, nie zwracając na nie żadnej uwagi. Pomysł wziął się z opowiadania "Klozet - babcia" Leszka Szymońskiego. Babcia klozetowa z publicznego szaletu miała mistyczne widzenie. Los takiej osoby wydawał mi się kwintesencją szarzyzny i monotonii codziennego życia. Nikomu nigdy nie przyszłoby na myśl przyglądać się siedzącej nad żałosnym spodkiem z monetami staruszce o twarzy bez wyrazu, ze wzrokiem wbitym w pustkę. Któż mógłby przypuszczać, że życie tej kobiety było pełne namiętności i dramatów. Taka była geneza filmu "Gdy spadają anioły". Miała dać widzom wrażenie rozmachu, mimo że nie powinien przekraczać dwudziestu minut. Nade wszystko chciałem nadać mu romantyczny niemal, barokowy styl, na krawędzi kiczu, tak aby publiczność odebrała tę historię jako sen na jawie kobiety u schyłku życia. Normą w etiudach Polańskiego stała się kolista forma narracji, tak było też w przypadku "Gdy spadają anioły" nawet gdy tak jak w tym przypadku stanowi ona tylko pewien zabieg, wygodny sposób na rozpoczęcie i zakończenie opowieści, zaczyna nabierać znaczenia poprzez to, że są powtarzane ujęcia.