Hiszpański romans
Rifkin's Festival
2020
powrót do forum filmu Hiszpański romans 
so, do you have anything to say after everything i've just told you? kolejny nowy woody taki sam jak stary woody osiąga szczyty gór lodowych własnego lęku i neurozy gdzieśtam na rubieżach amerykańskiego kina komercyjnego i artystycznego kina europejskiego, chociaż trochę mam wrażenie zgnuśniał i zatrzymał się w czasie, ale - trawestując nieco pewne przeszłe jego dokonanie - nic to, dzięki bogu, że istnieją hiszpanie!
słowem choć trochę mi ostatnio nie po drodze z tymi nowymi allenami to niecodzienne traktowanie zdarzeń z kina wyniesionych (nazywanych snami) na równi ze zdarzeniami rzeczywistymi (nazywanymi wspomnieniami) cieszy i tworzy jakąś nić porozumienia między nami..
A propos filmów i wydarzeń rzeczywistych - wydaje mi się, że nasz mózg odróżnia fikcję od rzeczywistości i nie śni o rzeczach obejrzanych na ekranie.
kolejna interesująca koncepcja:) bo przecież nie raz jest tak, że oglądane filmy bardziej tobą wstrząsają niż zdarzenia rzeczywiste, wywołują większe emocje, uwalniają uczucia, aktywują wzruszenia - a to one przecież, jak chcieliby tego choćby twórcy ostatniego Matrixa, niejako urealniają rzeczywistość, podnoszą poczucie pewności istnienia.
Sorry, że tutaj, ale pilnie czegoś szukam, a ty prawdopodobnie będziesz wiedział. Film z lat 60. czarno-biały, nietypowy metraż (grubo poniżej 90 min.), chyba pozbawiony dialogów, chyba jedyny tego reżysera. Przedstawia podszyte lękiem perypetie samotnej kobiety. Coś jak Wstręt.