Męczące kłótnie i na siłę wciskany jakiś artyzm. Zendaya wkurzająca z wyuczonym aktorstwem. John i muzyka na plus.

Zendaya mam wrażenie, że gra w sposób wyuczony. Nie ma swobody, luzu. Gniew, smutek, radość zawsze wyraża w podobny nieautentyczny (:P) sposób.

John za to jest na drugim biegunie aktorskiego rzemiosła. Fajnie, teatralnie (w pozytywnym sensie) i z dużą dozą luzu. Widać, że jego monologi mogły być improwizowane.

Ta sinusoida kłótni po jakimś czasie stała się już męcząca. Doskonale wiedziałem jaka jest sekwencja: Zendaya robi awanturę, przerwa na muzykę, John robi awanturę, przytulamy się, Zendaya itd. Zgaduję, że to miało by jak w teatrze - kłótnie zamknięte w kilku aktach.

Fajne były te piosenki, które odzwierciedlały uczucia bohaterów. Bardzo dobre dopasowane.

Koniec końców wygląda to na amerykańskie kino, które chce być trochę ambitne. Reżyser skasował kolory i aktorów, zostawiając tylko dwoje zakochanych na placu boju. Za dużo tych przepychanek słownych, a za mało autentycznych (spodobało mi się to słowo) emocji. Oczywiście nie liczę tej jednej łezki, która popłynęła po policzku Marie. To było na pewno prawdziwe :)