Spodziewałam się, że szczeka opadnie mi po tym filmie na ziemię, a został jedynie grymas na twarzy.

Obraz składa się, według mnie, z trzech części.
Pierwsza to uczuciowa perełka! To w jaki sposób i jakim językiem sprzecza się para jest cudowne. Myślę, że każdy odnajdzie się w roli jednego z aktorów. Oboje wypowiadają na głos to, co w wielu filmach jest przemilczane, ułagodzone lub spłycone. Mówią szczerze i prosto, tak jak każde z nas.

Niestety, po tym mocnym uderzeniu emocje opadają. Akcja rozmywa się, zwalnia. Zamiast na słowa można bardziej zwrócić uwagę na fenomenalne ujęcia i oświetlenie. Od razu przywodzą na myśl filmy starego Hollywood.

Trzeci akt jest jak osobisty głos Levisona. Zatraca się granica między dziełem Malcolma, "prawdziwym" życiem bohaterów a filmem, który ogladamy. "Autentyczność", która jest tu motywem przewodnim, brzmi trochę jak żart z widza.

Pomimo niedociągnięć akcja potrafi trzymać w napięciu i tylko co jakiś czas pojawia się myśl "czy to się na pewno skończy bez rozlewu krwi".Chciałabym dać wyższa ocenę, ale niestety film nie jest równy, a pomysłu starczyło na pierwszą godzinę. Nawet świetna gra aktorska nie ratuje końcówki, która jest już jakby na doczepkę.

Na uwagę na pewno zasługuje Zendaya, dla której rola wydaje się stworzona (co też jest puszczeniem oczka od reżysera), przepiękne zdjęcia oraz monologi bohaterów o miłości (jego w łazience i jej w sypialni).