Film nie należy do specjalnie złożonych. Nie ma tu jakiegoś drastycznego suspensu - co najwyżej jest mroczna tajemnica, do której widz (razem z bohaterami) usiłuje dojść. Ale nawet ona nie przeraża prawie w ogóle i nie jest to film z gatunku "mocniejszych Hitchcocków".
Jak mówię fabuła była dość przewidywalna, a jedyne odstępstwa od tej przewidywalności serwował nam "James Bond", usilnie - poprzez swe dziwne pomysły - próbujący dociec przypadłości na jaką cierpi Marnie. Przyznam, że cały czas oczekiwałem czegoś więcej i liczyłem na całkiem inne zakończenie. Myślałem, że scena otwierająca filmu będzie zarazem jego finałem i takim subtelnym niedopowiedzeniem. Niestety reżyser postanowił wyłożyć wszystko - kawę na ławę - i z lekkiego thrillera robi nam się sentymentalny pasztet.
Nie jestem fanem Hitchcocka i nie cierpię na przypadłość "ślepego uwielbienia mistrza kryminału", tak więc i tym razem jego film nie trafił w moje gusta (a może raczej odczucia). Prawdę powiedziawszy trudno "Marnie" jednoznacznie oceniać i nie zdziwią mnie ani głosy uznania, ani tym bardziej głosy krytyki. Myślę jednak, że warto ten film obejrzeć przede wszystkim ze względu na bardzo dobrą (powiedziałbym nawet rewelacyjną) grę głównej aktorki 'Tippi' Hedren.