"Warszawa 1956", "Z Powiśla" oraz "Miasto na wyspach" poruszają temat życia wśród ruin Warszawy. Każdy z filmów czyni to w inny sposób. Dmowski i Kosiński opisują Warszawę ustawiając kamerę w różnym punktach stolicy i prawie zawsze tak, aby w kadrze znalazło się nowe "logo" miasta: Pałac Kultury i Nauki, określany w filmie mianem centrum stolicy. Po trzynastu latach odbudowy Warszawy śródmieście wciąż zionie pustką placów powstałych po uprzątnięciu gruzowisk, straszy wypalonymi szkieletami pozostawionych ruin. Dokumentaliści wybierają kadry, które nie wymagają komentarza - zamknięty w ich ramach obraz jest wystarczająco wymowny: chatka sklecona z pozostałości po nie istniejącej kamienicy wydaje się na pierwszy rzut oka leżeć gdzieś na pustkowiu, a stoi zaledwie kilkaset metrów od Pałacu Kultury. Wymarłe w śródmieściu miasto "odradza" się na jego peryferiach. Zatłoczone tramwaje wywożą warszawiaków z wyludnionego centrum w kierunku Gocławka, Sadyby, Okęcia, Koła, Bielan. Nowe osiedla wznoszą się w bezpośrednim sąsiedztwie wiejskich chat, lasów, glinianek. Tu również treść obrazu jest jasna i czytelna, jak na plakacie: tramwaj pędzący przez łąką, krowa pasąca się na tle budowanego osiedla, gęsty zagajnik pod oknami wielopiętrowych domów. W sekwencji, którą można zatytułować "Sto metrów od centralnego punktu miasta" realizatorzy porównują wygląd śródmiejskich ulic na fotografiach z 1939 roku i ujęciach nakręconych w 1958 roku. Centrum przedwojennej Warszawy tętni życiem. Te same miejsca blisko dwadzieścia lat później zioną pustką. Kamera Staśkiewicza filmuje pojedyncze sylwetki pośród ruin. Co ciekawe (wziąwszy pod uwagę krytyczny stosunek powojennej władzy do polskiej rzeczywistości sprzed 1939 roku) komentarz wyraźnie chwali przedwojennych budowniczych stolicy. Patrzymy na dawną Warszawę i słyszymy: "Tu mieszkało 800 000 ludzi. Tu było centrum, które organizowało miasto w jedną zwartą całość. Tu leżały najcenniejsze tereny miasta. Dopiero po ich zabudowie sięgano po te, które były położone dalej. Tak nakazywała logika. Rok czterdziesty czwarty zniszczył tę dzielnicę i najwartościowsze obszary Warszawy przygotował do przyszłej zabudowy." Logice działań dawnych budowniczych stolicy przeciwstawiono brak logiki w poczynaniach jej nowych budowniczych. Komentarz podkreślał jedynie to, co zostało pokazane na filmie w sposób nie budzący wątpliwości: "Kamera filmowa nie polemizuje z nikim odpowiedzialnym za politykę urbanistyczną Warszawy. Kamera wątpi w tę politykę i w tę odpowiedzialność. Kamera utrwala na taśmie filmowej obraz."
opis dystrybutora dvd
