W życiu człowieka wydzielić można by dwa etapy: pierwszy, w którym bardzo chce się być dorosłym oraz drugi – w którym na powrót chciałoby się być dzieckiem. Niestety mnie dotyczy już to drugie, rozpaczliwe wołanie o beztroskę, znikomą odpowiedzialność i ogólną radość ustępującą z wiekiem zblazowaniu (oby tylko w możliwie niewielkiej dawce). Mikołajek to dla mnie powrót do tego wyjątkowego okresu. Ksiązki René Gościnnego dopełnione charakterystyczną, oszczędną kreską Jeana-Jacquesa Sempé’a poznałem jako ośmiolatek. Minęło kilkanaście lat, a ja z zapałem godnym lepszej sprawy pochłonąłem Nowe przygody rezolutnego chłopca patrzącego na otaczający go świat w sposób wyjątkowy – ufny i niezwykłe dobry. Bawiłem się przy tym rewelacyjnie, uśmiechem reagując na kolejne wyzwania, przed którymi stawał bohater. Kilka miesięcy później obejrzałem adaptację tej wyjątkowej serii. I choć śmiechu już tak wiele nie było, to Laurent Tirard zachował kluczową cechę oryginału – tę wyjątkową naiwność i prostotę myśli dziecka. Oczywiście w pełni pozytywnym znaczeniu.

Zachęcam do lektury moich felietonów: http://ja.gram.pl/Spayki/