Wiele komentarzy, jak i jeden z recenzentów stwierdza, że główny bohater cierpi, gdyż nie potrafi w swoim życiu wejść na wyższy poziom duchowości. Ostatecznie mu się to udaje, odnajduje wewnętrzny spokój. Podobnie gloryfikuje działanie Domenica, który brany za szaleńca, w rzeczywistości rozumie świat i jego sens. Ale czy rzeczywiście tak jest?
Według mnie Tarkowski sugeruje nam, że próba zrozumienia rzeczy duchowych, bez wcześniejszego zrozumienia tych normalnych, życiowych to zwykłe szaleństwo. Domenico chcąc ocalić swoją rodzinę przed złem tego świata w rzeczywistości ją skrzywdził. Chcąc wejść na wyższy poziom duchowości zapomniał o tym co najważniejsze i popadł w szaleństwo. Podobnie robi główny bohater. Przecież pozostawił swoją rodzinę, by odnaleźć w swoim życiu walory duchowe. Chcąc spełnić misję Domenica niczego nie doświadcza, niczego nie udowadnia. Symboliczne przeniesienie świecy przez basen jest w rzeczywistości próżne, nic nie znaczące. A on poświęcił się temu miast poświęcić się temu, co ważne w życiu człowieka. Zapomniał o swojej rodzinie, pozostawił ją i ze swoją duchowością pozostał pusty i samotny.