Narracja, w której z, na swój sposób, ogólnie słusznych przesłanek wyciąga się tragicznie fałszywe wnioski i która podsuwa wyjątkowo obłudne rozwiązania. Ucieczka przed Systemem, bunt przeciwko Systemowi, przemoc, próba pokonania go – to wszystko stanowi internalizowanie i stwarzanie Systemu. W Systemie jest miejsce na buntowników przeciwko niemu, jest dużo miejsca – w istocie są bowiem jego najgorliwszymi wyznawcami. Nie jesteś swoją pracą, nie jesteś swoimi pieniędzmi, nie jesteś swoimi rzeczami – tak samo jak nie jesteś buntem przeciwko temu, jak nie stajesz się „bardziej” od przyjęcia kultu siły, sprawczości, kontroli albo porzucenia kontroli i podążania za „flow”. Pragnienie, potrzeba stania się bardziej „męskim”, odpornym, wytrzymałym – to słabość. Strach przed byciem słabym – również. Dominujący jest najbardziej zdominowanym. Nie jesteś tym za kogo się uważasz. Ani tym, któremu się wydaje, że już to wie, tym bardziej zaś tym, któremu się wydaje, że jest od tego wolny. Nie zasługujesz na szczególną uwagę i sam stwarzasz z tego problem. Po prostu sam bądź uwagą. „Samodoskonalenie” nie jest odpowiedzią, autodestrukcja nie jest odpowiedzią. Odpowiedź nie istnieje, póki nie zadasz pytania. Twoim problemem nie jest twoje maleńke życie, zasrana praca i szwedzkie meble. Twoim rozwiązaniem nie będzie stanie się legendą, „unieśmiertelnianie się”, przypakowanie na siłce czy nauczenie się bić. Nie zresetujesz świata i nie zresetujesz siebie, bo nie ma żadnego „siebie”, który mógłby być zresetowany. Herbata nie staje się bardziej słodka od mieszania, pustka nie staje się mniej pusta od rozpaczliwego miotania się w niej, „znienawidzone życie”, „idealne życie”, „porzucenie swojego znienawidzonego życia” to takie same pułapki na niewidzialne myszy. W każdym z tych wariantów tak samo podążasz za mentalnymi kalkulacjami umysłu, biorąc swoje postrzeżenia, obawy i pragnienia za samego siebie. Jeśli widzisz rzeczy takimi jakimi naprawdę są, znika widzący i widziany, rzeczywistość patrzy na siebie samą twoimi oczami. I wszystkich innych. I wtedy nie jesteś swoją przemocą, rozpaczą, cierpieniem – one po prostu są. I wtedy pojawia się też współczucie, miłosierdzie i spokój. Zjawiska się dzieją, a ty jesteś tym.