Dziwi mnie, że wszyscy za czarny charakter tego filmu uważają matkę, a nikt złego słowa nie powie o Karolu. Facet rozkochuje w sobie tego biednego homoseksualistę, mimo że żadnego związku nie chce z nim stworzyć. Zdobywa zaufanie matki, która uważa go za przyjaciela swojego syna, a nawet chyba przyjaciela rodziny. Swoją drogą pani Marchmain podobno jest fanatyczką religijną, ale chyba fakt przyjęcia pod swoim dachem i obdarzenia zaufaniem zdeklarowanego ateisty temu przeczy? Albo mam inne pojęcie o fanatyzmie. Ryder pożycza Sebastianowi pieniądze na alkohol(nie wiem dokładnie jak to było, bo musiałem iść do toalety, brak reklam na TVP bywa czasem kłopotliwy), a potem twierdzi, że chciał "dać mu trochę wolności'. Pożyczenie alkoholikowi na flaszkę uważa za dobry uczynek, ciekawe. No i ta końcówka filmu, w której Ryder biega po pałacu i koniecznie musi wszystkich przekonać, że konający nie chce księdza. Wyszedł na wojującego ateistę, a tacy ludzie denerwują mnie jeszcze bardziej niż wojujący religianci. O tym, że puścił kantem żonę i dobierał się do cudzej baby nie będę się rozpisywał, bo to już nikogo dzisiaj nie interesuje. Choć przyznam, że amatorzy cudzych bab i niewierni mężowie wywołują u mnie niechęć. Brat Sebastiana twierdził, że Ryderowi zależało tylko na posiadłości, chyba miał trochę racji.