"Powrót do Brideshead" ma wszystkie elementy, które uwielbiam: skomplikowany dramat w pysznych dekoracjach, konflikt osobowości w piekle konwenansu, angielską klasę i elegancję, znakomitych brytyjskich aktorów, a do tego jeszcze wątek religijny i Wenecję, najcudowniejsze miasto świata. W pierwszej części film jest porywający i naprawdę zachwyca. Ma w sobie dynamizm, ciekawą historię, obiecujące wątki i... Emmę Thompson. Niestety potem to wszystko klapnie i zupełnie siada. Historia zaczyna tracić polot i żywiołowość, a w dodatku ulega jakiejś nieznośnej ideologizacji bazującej na antyrzymskim resentymencie. Poza tym Emma ma niewiele do zagrania, a to, co prezentuje wypada - jak na nią - zadziwiająco blado. I chociaż dwuznaczny koniec (miłe zaskoczenie!) nieco próbuje nadrobić straty, to jednak nie udaje się zatrzeć przykrego wrażenia całości. A szkoda. Mógł powstać film naprawdę znakomity - może nie na miarę arcydzielnych "Okruchów dnia", ale do tej miary pretendujący. A tak otrzymujemy co najwyżej film z kategorii "ewentualnie można zobaczyć".