Większosć filmów ma na celu rozerwanie widza przez ok. 90 minut. Po tym czasie wychodzisz z kina czy wyłączasz telewizor i twoja rzeczywistosć biegnie dalej, niezakłócona przeze to co przezyłes w fotelu.
Myslę, że po obejrzeniu "Requiem..." jest inaczej. Film ten, należy do nielicznej grupy obrazów, które mogą zmienić cos w twoim życiu - może tylko na pięć minut, może na jeden dzień, a może na całe twoje zycie.
"Requiem..." powoduje, ze film ten przeżywa się jeszcze po jego zakończeniu. Sprawia, że zaczynasz mysleć, nasuwa ci pytania - nie odpowiedzi. Myslę, że własnie to stanowi o wilekosci tego filmu, chociaż osobiscie uważam, że film jest zbyt drastyczny (być może jednak w tym tkwi siła jego wyrazu).
Ostatecznie, nie wiem co przeraża mnie bardziej - uzależnienie i związany z nim rozkład osobowości bohaterów i degeneracja ich systemu wartości czy podstawy tego uzależnienia. Mam tu na myśli naturalne dążenie do szczęścia - przecież oni pragną tylko wystąpić w telewizji czy założyć własny sklep. Dążenie to staje się autodestrukcją w zachodzącą w samotności - wizja szczęścia okazuje się wyniszczać systematycznie bohaterów za pomoca narkotyków, telewizji, seksu...
Prawdę mówiąc, nie wiem czy warto obejrzeć ten film - o pewnych rzeczach czasem dobrze jest nie wiedzieć i nie dopuszczać ich do świadomości - być może po przeczytaniu podobnego komentarza nie obejrzałbym tego filmu, jednak teraz myślę, że było warto.