i właśnie dlatego ten film jest tak niesamowity - ty patrzysz na Ryśka przez pryzmat gościa stojącego pod sceną na koncercie Dżemu, a przecież był to facet, który zmagał się z problemem , który go przerósł - wolę zwykłego Riedla ze "Skazanego na bluesa" niż mistycznego Morrisona z "The Doors" - a niezwykły muzyk też tam jest (przypomnij sobie scenę z przesłuchania przez producenta, kiedy Riedel śpiewa na głodzie)