Podczepienie się pod pierwszą część jest na pewno udanym chwytem marketingowym. Większość ludzi, których zachwycili "Spaleni słońcem", lub chociażby pozwolili się miło zapamiętać, zobaczy pewnie ich kontynuację. Kontynuację będącą kompletną klapą artystyczną.

Po arcydziele, jakim według mnie była pierwsza część, Michałkow spadł z bardzo wysoka i ostro się potłukł. Chyba on jeden był pozytywnie nastawiony do tego projektu. Widać to po jego niezłej grze. On jeden trzyma tu jako taki poziom aktorstwa. Co się stało z tym wybitnym duetem Michałkow - Meshikov? Bo Meshikov po prostu w tym filmie się stoczył. Dlaczego tak się stało? Pewnie po części dla tego, że sam pomysł na drugą część był ostro krytykowany. Ja też do tej krytyki się przyłączałem. Kontynuacji takich filmów się nie robi. Po prostu. To tak, jakby Kurosawa zrobił "Siedmiu samurajów 2" albo, co jeszcze bardziej irracjonalne, Tarkowski "Stalkera 2". Czymś takim można jedynie popsuć legendę pierwowzoru.

"Spaleni słońcem 2" powinni nazywać się inaczej. Michałkow powinien pozmieniać imiona bohaterom, wyciąć kiczowato wciśnięte (niestety) sceny z jedynki. Druga część to zbiór pojedynczych opowiastek, pomiędzy którymi logicznego połączenia jest jedynie jakiś tam zarys. Całą treść tego filmu można by streścić w 45, góra 60 minutach, bez żadnego ubytku dla końcowego efektu. Bo ten film jest po prostu przedłużany na siłę. Dziesiątki przydługich, niepotrzebnych ujęć. Śmiesznie to wygląda, gdy przez dwadzieścia minut w każdej scenie na początku na tle kwiatów bądź nieba lata motylek. I powtarza się to regularnie przez cały film. Równie bezsensowne jest zawiązywanie coraz to nowych wątków, opowiadanie historii postaci, których udział kończy się na danej scenie.

Wszystko tu zmierza głównie ku jak najobszerniejszemu pokazaniu, że to najdroższy film w historii rosyjskiej kinematografii. Efekty specjalne są mocno niespecjalne. Owszem, nie powiem, efekty pirotechniczne są niezłe, ogień i wybuchy wyglądają fajnie. Za to praktycznie wszystko inne, ze sztucznymi do bólu "samolotami" na czele, pełza gdzieś w odpadkach techniki filmowej końca XX-ego wieku.

Po znakomitych dialogach w pierwszej części tu mamy ociekające patosem pustosłowie. Seria banałów, równie inteligentnych i odkrywczych, co np. w takim "Robin Hoodzie" Scotta.

Główny motyw muzyczny nie jest niczym nowym, co nie umniejsza jego znakomitości. Reszta ścieżki dźwiękowej jest zaledwie przeciętna. W pierwszej części była po prostu piękna.

I to jest podstawowy mankament tego filmu. Ktoś powie - przecież to nie jest jeszcze takie złe, całkiem niezłe kino wojenne. Ale racji miał nie będzie. Michałkow skazał się na porównania do pierszej części i do nikogo nie będzie mógł mieć pretensji, że w jej kontekście oceniana będzie kontynuacja.

Na koniec o zakończeniu filmu. Nie, nie spojler, nic to nie zmieni. W pewnym momencie coś, co tu można podciągnąć pod definicję fabuły, urywa się, a pojawia się zwiastun - seria urywek, fragmentów scen. I na koniec napis - "Spaleni słońcem 3 - wkrótce". Szczęka opadła.

3/10