hej kochani,
po dłuższej przerwie recenzuję kolejny obraz, niniejszy jawi się jako niezwykle ciekawy wizualnie
dzikie lasy, pustynie, bezkres, łąki. film otwiera Nam drzwi do pięknego, nieskrępowanego technologią świata

clou zrozumienia filmu leży na samym początku; zamyka się w słowach padających w pociągu. william widzi niebo, sunie powoli do przodu, kołysząc się wraz z wagonem. łudząco podobny obraz obserwujemy pod koniec…
podoba mi się rozedrgana, ale subtelna estetyka dziejów blake’a.
kolektywna inicjacja przez indian, ich niezachwiana wiara w ikonicznosc poety. zza ekranu trudno Nam uwierzyć, że artysta czczony przez kolejne pokolenia artystów mógłby bezwzględnie mordować każdego na swojej drodze. dodaje to blasku całej historii
piękna jest również przyroda dookoła, odzwierciedla oniryczne światy blakea.

film uporczywie przypomina Nam o koncepcie memento mori i myślę, że to właśnie jego siła.
dobranoc