Pomijam już to, pozmieniano ważne dla treści (oczywiście, obowiązku czytania ksiazki, na podstawie której coś się tworzy, nie ma) fakty. Ale juz dobór aktorów… hrabiątko z rozwianym włosem. W okresie międzywojennym. Oczywiście. Chłoptaś mógłby zagrać z takim włosem oprycha, ale nie hrabiego. Drewniany Stockinger był w tej roli jednak dużo lepszy.
Brak Prokopa - no, ale to taka mała postać. W sumie nic nie ważna w książce.
Wsadzenie Marii do knajpy.
Nowoczesne dialogi (nawet odmieniać słów i imion w wołaczu sie nie chciało… a niech będzie nowocześnie i niechlujnie!)
Scena z pobiciem Wilczura bez sensu totalnie. Nijak ma sie do ksiazki. Wycięcie dialogu z Obiedzinskim to swoisty gwałt.

Ale w tej beczce dziegciu jest jednak łyżka miodu. Lichota zagrał nie licho. No i wahania Dobranieckiego - tu widać dokładnie to, co przedstawiono w książce. Ambicja czy lojalność?

Oczywiście nie miałam nadziei, ze odnajdę w tej ekranizacji swojskość, ze aktorzy grający hrabiostwo będą mieli w sobie jakaś godność (Kuna jest doskonała, ale nie w roli kobiety z tak wysokiej warstwy społecznej; pasowałaby do właścicielki knajpy a nie hrabiny), ze będzie ”zacofany” spokój kresowych terenów. Za dużo feminizmu jednak. To nie był czas wyemancypowanych kobiet, zwłaszcza na wschodzie na wsi.

Nie ta klasa, nie ten kunszt aktorski i wychodzi takie coś. Może to brak tak wszechstronnie uzdolnionych aktorów i reżyserów? Scenografów? Kostiumologów? Nie wiem.
Dla młodszych ludzi pewnie fajne. A jeszcze jakby swojskim „zaje…cie” poleciało w co drugim zdaniu- byłby pełen sukces. Ja sie jednak zachwycać nie będę.

Po godzinie musiałam zrobić przerwę. Dla mnie jest nudno.

Na szczęście każdy ma swój gust wiec nikt nikogo nie zmusza do oglądania. Nie jest to dla mnie film, do którego chce wracać. W sam raz na raz. Wyleczyłam, odhaczone, chętnie wrócę do wersji z 1981 roku.

Ciekawe ujęcie z Soborem Newskiego w Warszawie (acz Krakowskim Przedsmiesciem by sie tam nie doszło…). Muzyka tez sie broni.

4,5/10.