Na jednym biegunie mamy Marysię. Jej matka została ukształtowana w XIX w i miała jeden cel: znaleźć bogatego męża i urodzić mu dziecko. Jej późniejszy romans nic nie zmienił, i przekaz pokoleniowy wobec Marysi zadziałał. Przy zderzeniu marzeń Marysi o studiach i niezależności z pięknym Hrabią z bogatej rodziny, Marysia rzuca się na Hrabiego. Jest bezbronna wobec wdrukowanego w dzieciństwie imperatywu. Współcześnie nazywamy to zjawisko kobiecą hipergamią.
Z drugiej strony mamy pięknego adonisa Hrabiego pod pantoflem mamusi. Jest karykaturą niezależności i tak naprawdę trzymany jest na krótkiej smyczy przez matkę. Imperatyw wobec młodych mężczyzn działa tak, że muszą znaleźć żonę podobną do matki, aby powielić swoją rodzinę w kolejnym cyklu. Hrabia trochę szarpie smycz ale w chwili konfrontacji podkula ogon i słucha się matki. Przypomnijmy, że biedaczek złamał nogę i trochę się poobijał co skutkowało wyjazdem do Szwajcarii na leczenie.
Wreszcie matka Hrabiego generator schematów, napędzany jednym imperatywem aby przekazać strukturę rodzinną w przyszłość. Aby tego dokonać jej syn musi ożenić się z kobietą będącą jej młodszą kopią. Trzyma wszystkich pod pantoflem jednocześnie będąc na szczycie hierarchii klasy próżniaczej. Nie potrafiąc nic, poza cenną umiejętnością zarządzania swoim mężem.
System mimo dwóch wojen, wyrżnięcia klasy próżniaczej przez komunistów funkcjonuje świetnie oparty o kobiecą hipergamię XXI w.
Hrabiów obecnie jak na lekarstwo i żenią się w swoim kręgu. System tylko trochę przystosował się do wyzwań nowoczesnego społeczeństwa i opiera się na rozwodach i wielokrotnej zmianie partnera na kolejnego „lepszego”.
Panie niech dalej nie czytają.

Co robić? Jak żyć panowie?
- poznajcie inne kultury i kobiety z innych kultur
- zajmij się swoim rozwojem i doskonaleniem
- nie bądź simpem
- nie żeń się