Może użycie słowa rozczarowanie byłoby za mocne, ale jednak nie czułem podobnych emocji, co w wersji Hoffmana. Odkrywanie tożsamości bohatera było zbyt mocno przeciągane i rozkładane na raty, co nie dostarczyło efektu gęsiej skórki. Postać hrabiego była dla mnie zbyt groteskowa a, bohaterka, bardzo wyemancypowana, co powodowało, że miałem wrażenie grania w typowej polskiej komedii romantycznej. Bardzo pogmatwana postać Dobranieckiego, który w zasadzie nie wie gdzie jajko znieść i wprowadza jakiś niepotrzebny zamęt. Ale nie wszystko było złe, zdjęcia bardzo udane i podobała mi się postać żydowskiego karczmarza, która może była zbyt mocno stereotypowo przerysowana z historii, ale nie przeszkadzało to w zagłębieniu w klimat epoki.
Zakończenie też wydało mi się trochę robione na siłę - ślub Wilczura z chłopką jest naiwnie odrealniony, bo chociażby mógłbym przekonać się o poszukiwaniu miłości, to człowiek o inteligencji i horyzontach myślowych bohatera raczej nie potrafiłby zdegradować się do rozmów o snopkach, krowie i młynie.