Obejrzałam. Cóż.... Po pierwsze nie miałam skojarzeń ze starą wersją "Znachora", obejrzałam jak zupełnie nowy, niezależny film. :-)
Nie pamiętam już za dobrze książki i nie wiem, czy ta wersja czy ta Hoffmana jest bliższa pierwowzorowi literackiemu.
Akcja nie dzieje się na Kresach, ale gdzieś pod Łowiczem sądząc po strojach na końcu, stąd inna mowa.
Raziły mnie trochę współczesne słowa czy określenia, ale rozumiem zamysł: trafienie do szerszego grona odbiorców i młodszego pokolenia.
Podobała mi się postać Zośki - dobrze napisana i aktorsko zagrana z wyczuciem (nie znam tej aktorki).
"Padłam" przy Szykulskiej jako znachorce! Super. :-P
Marysia i Leszek - nie przekonali mnie, niestety :( - mieli kilka fajnych scen an początku (zakład i zonk :-P , kino), ale później zabrakło mi emocji i wzajemnej chemii.
Co do Leszka Lichoty - nie. Rozumiem, że nie chciał powielać ról poprzedników, ale jego Kosiba to człowiek cierpiący na depresję. Takie odniosłam wrażenie. Ma kilka fajnych scen z Zośką, ale zabrakło mi np. tych emocji przy operacjach, które przeprowadza lub przypominania sobie pewnych rzeczy, osób.
Profesor Dobraniecki przypomina chyba bardziej tego książkowego, bo to był jednak zazdrośnik z ambicjami, a w starszej wersji (Fronczewski) to był złoto-człowiek.
Hrabiostwo - porażka, szczególnie hrabina (Kuna)- brak godności, klasy, wychowania. Taka prostacka, wyrachowana sucz. Hrabia - stary pantoflarz, który na koniec próbuje udawać dobrego tatusia.
Na plus - scenografia (choć czasem za dużo wszystkiego naraz), plenery i wątek żydowski. :-)
Scena z kinem i Ordonką też fajna, podobnie początek, gdzie pokazana jest praca w klinice i ambicje Dobranieckiego w zderzeniu z dobrocią Wilczura (wypadek z chłopcem).
Uprzedzam, że możecie być zaskoczeni, gdy zobaczycie, że Marysia pracuje na wsi w karczmie jako barmanko-kelnerka.
Rozumiem, że trzeba współczesnemu widzowi pokazać różnicę klasową między panem hrabią i Marysią, ale to było wg mnie trochę za wiele.
Ogólnie?
Pierwszą połowę filmu oglądało mi się bardzo dobrze :-) , później jakoś to wszystko zaczęło się rozłazić , niestety, nawet momenty z akcją (wypadek, kradzież, operacja, proces) zamiast trzymać w napięciu były takie "letnie" emocjonalnie.
Scena łóżkowa Marysi i Leszka była wg mnie zbędna, bo w sumie nic nie wnosiła i nie była nawet ładnie ukazana.
Zakończenie w sądzie naciągane - "to mój ojciec!" Taaaaa...
Podwójny ślub może i malowniczy, ale nie widzę jakoś wspólnego życia profesora Wilczura z Zośką, chyba że tak na wzór Wyspiańskiego i jego chłopskiej żony. :-P
Depresyjny Lichota-znachor mnie nie przekonał, niestety.

Ogólnie 6/10. Za Zośkę, scenografię, detale, muzykę.

Najlepszy cytat (nie wiem, czy słowo w słowo):
"Zośka:- A co jeśli Antoni żonę ma? Albo, co gorsze, księdzem jest?!
Kosiba: - Ksiądz też człowiek.
Zośka - Księdzem to raczej nie, bo kto to widział księdza, który własnymi ręCami umiał coś zrobić? (po tym jak Kosiba pomógł jej naprawić wóz)." ;-)