Niby w takim miejscu czujesz się jak ludzie sprzed wielu lat, ale parę kroków dalej widzisz pomieszczenie, do którego nie można wejść i kogoś z telefonem robiącego zdjęcia. I tym sposobem uczucie diametralnie znika.
Tak samo jest tutaj. Czujesz, że przedstawiony tu został czas sprzed stu lat, ale mimo to masz świadomość, że coś tu nie gra. Zachowanie bohaterów jest zbyt współczesne, niektóre odzywki młodych bohaterów tak do tego świata nie pasują, że jestem skłonny uwierzyć, iż syn scenarzysty wrócił pewnego dnia ze szkoły, zakradł się do gabinetu ojca i poprawił mu parę dialogów, żeby film spodobał się jego kolegom z klasy. Ale w tą teorię nie wierzę, bo również same zachowania bohaterów potrafią być odrealnione. Być może dlatego co chwila słychać agresywną wsiową muzykę, jakby twórcy chcieli krzyknąć do widza "Halo, odłóż ten telefon, teraz jesteś na wsi sprzed stu lat!"
Dlatego nie ma to jak stare wersje, tamci twórcy umieli przedstawić tamtą rzeczywistość. W edycji Hoffmana dawna wieś rzeczywiście była dawną wsią, brud, bieda, wnętrza domów... Tutaj wszystko jest czyste i sterylne niczym jak w omawianym muzeum.
Szkoda jednak, że tamte filmy mocno się zestarzały. Dlatego mimo tych narzekań to jednak warto było nakręcić nową wersję, przyjemnie się ją ogląda. Ale nikt o niej nie będzie za rok pamiętał, wszystkie kanały będą wolały puszczać w święta kultową wersję Hoffmana.