Film "Pianista" Romana Polańskiego zostanie pokazany na canneńskim festiwalu dziś wieczorem. Będzie to pierwszy polski akcent konkursowy w Cannes od wielu lat. Canneńskie święto kina zakończy się w niedzielę.
Ostatnim polskim akcentem konkursowym w Cannes był w 1994 film "Trzy kolory: czerwony" Krzysztofa Kieślowskiego, który nie zdobył Złotej Palmy, choć należał do festiwalowych faworytów. Dwa lata później polski akcent pojawił się w jury - do prac zaproszono scenarzystę Kieślowskiego, Krzysztofa Piesiewicza. W 1991 w konkursie wystartowało "Podwójne życie Weroniki". Film ten zdobył nagrody Fipresci i jury ekumenicznego, a odtwórczyni głównej roli, Irene Jacob, nagrodę aktorską. Pokazywane w konkursie rok wcześniej "Przesłuchanie" Ryszarda Bugajskiego przyniosło nagrodę aktorską Krystynie Jandzie.
W 1989 Kieślowski zasiadł w konkursowym jury, a w programie konkursu znalazły się "Wiosenne wody" Jerzego Skolimowskiego. Rok wcześniej "Krótki film o zabijaniu" Kieślowskiego został uhonorowany specjalną nagrodą jury i wyróżnieniem Fipresci. Skolimowski, który w 1987 brał udział w pracach jury, pokazywał w konkursie także swoje filmy: "Najlepszą zemstą jest sukces" (1984), "Fucha" (1982) - nagrodzony za scenariusz, "Krzyk" (1978) - uhonorowany wielką nagrodą jury, oraz "Król, dama, walet" (1972).
W 1982 Jadwiga Jankowska-Cieślak zdobyła w Cannes nagrodę aktorską za rolę w węgierskim filmie "Inne spojrzenie". W 1980 roku "Constans" Krzysztofa Zanussiego zdobył nagrodę specjalną jury i wyróżnienie jury ekumenicznego. W 1979 jury ekumeniczne przyznało swoją nagrodę filmowi "Bez znieczulenia" Andrzeja Wajdy, rok wcześniej - "Spirali" Zanussiego. Nagrodę Fipresci zdobył wówczas "Człowiek z marmuru" Wajdy. W 1973 "Sanatorium pod klepsydrą" Wojciecha Jerzego Hasa otrzymało nagrodę specjalną. Prawie dziesięć lat wcześniej, w 1964, specjalna nagroda za całokształt twórczości przypadła pośmiertnie Andrzejowi Munkowi. W 1961 jury przyznało nagrodę specjalną filmowi "Matka Joanna od Aniołów" Jerzego Kawalerowicza, cztery lata wcześniej - "Kanałowi" Andrzeja Wajdy. W 1954 roku Aleksander Ford otrzymał w Cannes nagrodę za reżyserię filmu "Piątka z ulicy Barskiej".
Największe canneńskie trofeum, Złota Palma, przypadła jak dotąd tylko jednemu polskiemu filmowcowi: Andrzejowi Wajdzie za "Człowieka z żelaza" w 1981 roku. Film zdobył wtedy także nagrodę jury ekumenicznego.
"Pianista" Polańskiego to koprodukcja niemiecko-francusko-polsko-brytyjska. Film jest ekranizacją wspomnień z czasów wojny polskiego kompozytora i pianisty żydowskiego pochodzenia, Władysława Szpilmana (w tej roli wystąpił Adrien Brody).
Szpilman trafił w czasie wojny do warszawskiego getta, gdzie m.in. pracował jako pianista w kawiarni Sztuka. Cudem uniknął deportacji z getta do obozu zagłady, los ten nie ominął jednak jego najbliższych. Szpilman wydostał się z getta. Po powstaniu warszawskim ukrywał się w ruinach wyludnionego miasta. Z pomocą przyszedł mu m.in. niemiecki oficer, kapitan Wilm Hosenfeld (Thomas Kretschmann), który - zauroczony jego talentem muzycznym - zaopatrzył go w jedzenie i okrycie.
Poprzez swoje najnowsze dzieło Polański zmierzył się po raz pierwszy z holokaustem. Młody Polański był w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu, gdzie zginęła jego matka. Uratował się dzięki ojcu, który przerzucił go przez dziurę w ogrodzeniu z drutu. Był także w getcie krakowskim.
Reżyser urodził się w 1933 w Paryżu w polskiej rodzinie. W 1976 w canneńskim konkursie pokazywany był jego film "Lokator". W 1991 Polański był w Cannes przewodniczącym jury. Polski reżyser, scenarzysta, aktor i producent należy do najwybitniejszych filmowców swojego pokolenia. Zdobył sławę m.in. jako twórca filmów "Nóż w wodzie" (1962), "Dziecko Rosemary" (1968), "Chinatown" (1974).
Ostatnim polskim akcentem konkursowym w Cannes był w 1994 film "Trzy kolory: czerwony" Krzysztofa Kieślowskiego, który nie zdobył Złotej Palmy, choć należał do festiwalowych faworytów. Dwa lata później polski akcent pojawił się w jury - do prac zaproszono scenarzystę Kieślowskiego, Krzysztofa Piesiewicza. W 1991 w konkursie wystartowało "Podwójne życie Weroniki". Film ten zdobył nagrody Fipresci i jury ekumenicznego, a odtwórczyni głównej roli, Irene Jacob, nagrodę aktorską. Pokazywane w konkursie rok wcześniej "Przesłuchanie" Ryszarda Bugajskiego przyniosło nagrodę aktorską Krystynie Jandzie.
W 1989 Kieślowski zasiadł w konkursowym jury, a w programie konkursu znalazły się "Wiosenne wody" Jerzego Skolimowskiego. Rok wcześniej "Krótki film o zabijaniu" Kieślowskiego został uhonorowany specjalną nagrodą jury i wyróżnieniem Fipresci. Skolimowski, który w 1987 brał udział w pracach jury, pokazywał w konkursie także swoje filmy: "Najlepszą zemstą jest sukces" (1984), "Fucha" (1982) - nagrodzony za scenariusz, "Krzyk" (1978) - uhonorowany wielką nagrodą jury, oraz "Król, dama, walet" (1972).
W 1982 Jadwiga Jankowska-Cieślak zdobyła w Cannes nagrodę aktorską za rolę w węgierskim filmie "Inne spojrzenie". W 1980 roku "Constans" Krzysztofa Zanussiego zdobył nagrodę specjalną jury i wyróżnienie jury ekumenicznego. W 1979 jury ekumeniczne przyznało swoją nagrodę filmowi "Bez znieczulenia" Andrzeja Wajdy, rok wcześniej - "Spirali" Zanussiego. Nagrodę Fipresci zdobył wówczas "Człowiek z marmuru" Wajdy. W 1973 "Sanatorium pod klepsydrą" Wojciecha Jerzego Hasa otrzymało nagrodę specjalną. Prawie dziesięć lat wcześniej, w 1964, specjalna nagroda za całokształt twórczości przypadła pośmiertnie Andrzejowi Munkowi. W 1961 jury przyznało nagrodę specjalną filmowi "Matka Joanna od Aniołów" Jerzego Kawalerowicza, cztery lata wcześniej - "Kanałowi" Andrzeja Wajdy. W 1954 roku Aleksander Ford otrzymał w Cannes nagrodę za reżyserię filmu "Piątka z ulicy Barskiej".
Największe canneńskie trofeum, Złota Palma, przypadła jak dotąd tylko jednemu polskiemu filmowcowi: Andrzejowi Wajdzie za "Człowieka z żelaza" w 1981 roku. Film zdobył wtedy także nagrodę jury ekumenicznego.
"Pianista" Polańskiego to koprodukcja niemiecko-francusko-polsko-brytyjska. Film jest ekranizacją wspomnień z czasów wojny polskiego kompozytora i pianisty żydowskiego pochodzenia, Władysława Szpilmana (w tej roli wystąpił Adrien Brody).
Szpilman trafił w czasie wojny do warszawskiego getta, gdzie m.in. pracował jako pianista w kawiarni Sztuka. Cudem uniknął deportacji z getta do obozu zagłady, los ten nie ominął jednak jego najbliższych. Szpilman wydostał się z getta. Po powstaniu warszawskim ukrywał się w ruinach wyludnionego miasta. Z pomocą przyszedł mu m.in. niemiecki oficer, kapitan Wilm Hosenfeld (Thomas Kretschmann), który - zauroczony jego talentem muzycznym - zaopatrzył go w jedzenie i okrycie.
Poprzez swoje najnowsze dzieło Polański zmierzył się po raz pierwszy z holokaustem. Młody Polański był w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu, gdzie zginęła jego matka. Uratował się dzięki ojcu, który przerzucił go przez dziurę w ogrodzeniu z drutu. Był także w getcie krakowskim.
Reżyser urodził się w 1933 w Paryżu w polskiej rodzinie. W 1976 w canneńskim konkursie pokazywany był jego film "Lokator". W 1991 Polański był w Cannes przewodniczącym jury. Polski reżyser, scenarzysta, aktor i producent należy do najwybitniejszych filmowców swojego pokolenia. Zdobył sławę m.in. jako twórca filmów "Nóż w wodzie" (1962), "Dziecko Rosemary" (1968), "Chinatown" (1974).