Recenzja filmu

Obiecaj mi! (2007)

Dobra wiadomość dla wszystkich fanów Emira Kusturicy: na Bałkanach bez zmian. W pokazywanym na festiwalu w Cannes "Obiecaj mi!" Bośniak składa widzowi obietnicę filmowej uczty z radioaktywnych odpadów, które udało mu się wydobyć z czeluści swoich poprzednich tworów ("Czarny kot, biały kot", "Underground").  Częściami składowymi są więc: wesela, pogrzeby, gangsterzy, zwierzęta i muzyka 'umpa, umpa'. Zero oryginalności, ale ogląda się świetnie! Bohater filmu, małoletni Tsane, mieszka na zabitej dechami wsi razem ze swoim dziadkiem. Poza hojnie obdarzoną przez naturę nauczycielką są właściwie jedynymi mieszkańcami tego urokliwego zakątka. Świat pędzi jednak do przodu – dziadunio starzeje się i czuje, że wkrótce umrze. Każe więc wnukowi wyruszyć do miasta, by sprzedał krowę, a za zarobione pieniądze kupił ikonę świętego Mikołaja. Przy okazji powinien też znaleźć sobie żonkę, która zadba o niego po śmierci opiekuna. Pech chce, że młody (i napalony) wieśniak wplątuje się w mafijne porachunki. Kusturica zaczyna film na pełnym gazie i nie zwalnia przez ponad dwie godziny projekcji. Slapstick miesza się z obleśnymi żarcikami, a dookoła fruwają kule z kałasznikowów. Gdy wydaje się, że "Obiecaj mi!" pęknie od nadmiaru komicznych fajerwerków, reżyser znienacka dorzuca kolejną odpaloną petardę. Filmowy worek nie rozlatuje się jednak na strzępy - popchnięty przez naspidowanego twórcę toczy się z górki, by w finale zaserwować widzowi dionizyjski odlot. Po seansie spotkałem się z opinią, że to najbardziej komercyjny tytuł w filmografii Kusturicy. Coś jest pewnie na rzeczy, bo cała energia ze wschodu służy tu wyłącznie napędzaniu rozrywkowości. To puste kino, ale zrobione z brawurą. Nawet, gdy dochodzi do aktów zoofilii, pierze sypie się lepiej niż z rozprutej poduszki. Wiadomo, bałkański, szeroki gest...