"Joanna" Feliksa Falka to po "Małej maturze 1947" kolejny film tego festiwalu, który obrazuje problem polskich produkcji historycznych: nie brak nam doskonałych techników, którzy dbają o realizacyjną stronę przedsięwzięcia. Ergo: nie brak nawet pieniędzy. Ale wciąż autorzy nie za bardzo mają pomysł, jak o przeszłości opowiadać, więc robią to bardzo schematycznie, staroświecko.
Tę opowieść o kobiecie ukrywającej małą Żydówkę można by od razu pokazywać w telewizji: nikogo nie urazi, ale też głęboko nie poruszy. Nie wywoła żadnych dyskusji, nie każe nam przemyśleć na nowo skomplikowanych polsko-żydowskich relacji z czasów II Wojny Światowej. I nie chodzi o to, że każdy film o tej trudnej tematyce musi podważać dotychczasowy dyskurs albo wzbudzać kontrowersje, ale, na litość, musi przynajmniej opowiadać zajmującą historię.
Fabuła "Joanny" składa się ze sztamp: młoda kobieta pracująca w kawiarni przygarnia przypadkowo spotkaną dziewczynkę Różę, której matka została zabrana przez nazistów. Początkowo, na prośbę dziecka, stara się odnaleźć aresztowaną. Ale niedługo potem inne problemy będą ją zajmować: musi znaleźć źródło utrzymania, a także chronić tajemnicy przed coraz bardziej wścibskimi ludźmi. Poczucie zagrożenia narasta, a jego kulminacją będzie nocna rewizja w mieszkaniu bohaterki.
Również same postaci filmu nadają się co najwyżej do analizy szkolnej "Postawy ludzkie w czasie wojny". Róża – z wielkimi czarnymi oczętami, lokami okalającymi czoło i przekrzywionym berecikiem – jest uosobieniem słodyczy. Joanna to kobieta silna, walcząca niemal samotnie o godność i ludzkie życie. A Niemiec? Oczywiście odezwą się w nim resztki człowieczeństwa. Trudno nie ironizować po obejrzeniu nowego filmu autora "Komornika".
Zamysł pewnie był szczytny: pokazać biedną Polkę, która nie patrzyła bezczynnie na tragedię, ale starała się pomagać w swoim skromnym zakresie. Falk wysyła komunikat: Patrzcie, mieliśmy też przypadkowych, zapomnianych bohaterów. Niestety ten komunikat jest za bardzo wprost.
Tę opowieść o kobiecie ukrywającej małą Żydówkę można by od razu pokazywać w telewizji: nikogo nie urazi, ale też głęboko nie poruszy. Nie wywoła żadnych dyskusji, nie każe nam przemyśleć na nowo skomplikowanych polsko-żydowskich relacji z czasów II Wojny Światowej. I nie chodzi o to, że każdy film o tej trudnej tematyce musi podważać dotychczasowy dyskurs albo wzbudzać kontrowersje, ale, na litość, musi przynajmniej opowiadać zajmującą historię.
Fabuła "Joanny" składa się ze sztamp: młoda kobieta pracująca w kawiarni przygarnia przypadkowo spotkaną dziewczynkę Różę, której matka została zabrana przez nazistów. Początkowo, na prośbę dziecka, stara się odnaleźć aresztowaną. Ale niedługo potem inne problemy będą ją zajmować: musi znaleźć źródło utrzymania, a także chronić tajemnicy przed coraz bardziej wścibskimi ludźmi. Poczucie zagrożenia narasta, a jego kulminacją będzie nocna rewizja w mieszkaniu bohaterki.
Również same postaci filmu nadają się co najwyżej do analizy szkolnej "Postawy ludzkie w czasie wojny". Róża – z wielkimi czarnymi oczętami, lokami okalającymi czoło i przekrzywionym berecikiem – jest uosobieniem słodyczy. Joanna to kobieta silna, walcząca niemal samotnie o godność i ludzkie życie. A Niemiec? Oczywiście odezwą się w nim resztki człowieczeństwa. Trudno nie ironizować po obejrzeniu nowego filmu autora "Komornika".
Zamysł pewnie był szczytny: pokazać biedną Polkę, która nie patrzyła bezczynnie na tragedię, ale starała się pomagać w swoim skromnym zakresie. Falk wysyła komunikat: Patrzcie, mieliśmy też przypadkowych, zapomnianych bohaterów. Niestety ten komunikat jest za bardzo wprost.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Joanna (2010)
Kobieta samotnaW ostatnich latach tematyka dotycząca II wojny światowej na nowo stała się obiektem zainteresowania... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
