Już dawno po obejrzeniu anime nie byłem tak rozwalony emocjonalnie.
Chcąc podsumować film jednym zdaniem, można by powiedzieć, że jest to obraz o nieprzepracowanej żałobie. Byłoby to jednak bardzo spłycone, bo Miyazaki tym razem idzie na całość pod względem ilości wątków, symboli i metafor.
Niektórych znaczeń nie da się odczytać od razu, nie pozwala na to dynamiczne tempo akcji. Jest jednak potencjał, że raz obejrzany seans będzie rezonował jeszcze długo po obejrzeniu i kolejne refleksje mogą pojawić się dopiero później. Główne idee powinny być jednak czytelne i łatwe do wychwycenia nawet dla mniej doświadczonego widza. Radzenie sobie ze stratą, życie w traumie wojny i dorastanie z częstą nieobecnością ojca skutkują w zapadanie się głównego bohatera w głąb siebie, do wewnętrznego świata poranionej wyobraźni. Do świata onirycznego pełnego fantastycznych istot, w którym zmarli koegzystują z żywymi oraz nienarodzonymi.
Przygody i wydarzenia dotykające Mahito, głównego bohatera opowieści prowadzą poprzez walkę z traumą (uosobieniem której mogą być między innymi wielkie, krwiożercze papuzie monstra) do finalnego wątku poszukiwania nadziei na przyszłość i wzbudzenia w sobie chęci do dalszego życia.
Nie można nie wspomnieć o wspanialej warstwie wizualnej, tworzącej ten oniryczny świat i nadającej mu życie. Niezwykle realistyczne, malarskie krajobrazy, tła i drugie plany są już niejako wizytówką Studia Ghibli i tutaj także trzymają swój poziom, momentami wzlatując - wydawać by się mogło - na granice możliwości. Sceny pożaru, unoszących się w powietrzu kawałków tlącego się popiołu, dynamika akcji i porażająca atmosfera bezsilności wobec żywiołu - niewiarygodne, że można to oddać rysunkami i animacją.
Chłopiec i czapla to obraz, który zostanie ze mną na dłużej, do którego chciałbym wracać i podczas przyszłych seansów odkrywać kolejne klucze interpretacyjne.
Zawsze było mi blisko do produkcji tego japońskiego studia, ale mam wrażenie, że tym razem wrażliwość Miyazakiego jest najbliższa mojej. Cudowne kino, rezonujące w głowie na długo po seansie.
Chcąc podsumować film jednym zdaniem, można by powiedzieć, że jest to obraz o nieprzepracowanej żałobie. Byłoby to jednak bardzo spłycone, bo Miyazaki tym razem idzie na całość pod względem ilości wątków, symboli i metafor.
Niektórych znaczeń nie da się odczytać od razu, nie pozwala na to dynamiczne tempo akcji. Jest jednak potencjał, że raz obejrzany seans będzie rezonował jeszcze długo po obejrzeniu i kolejne refleksje mogą pojawić się dopiero później. Główne idee powinny być jednak czytelne i łatwe do wychwycenia nawet dla mniej doświadczonego widza. Radzenie sobie ze stratą, życie w traumie wojny i dorastanie z częstą nieobecnością ojca skutkują w zapadanie się głównego bohatera w głąb siebie, do wewnętrznego świata poranionej wyobraźni. Do świata onirycznego pełnego fantastycznych istot, w którym zmarli koegzystują z żywymi oraz nienarodzonymi.
Przygody i wydarzenia dotykające Mahito, głównego bohatera opowieści prowadzą poprzez walkę z traumą (uosobieniem której mogą być między innymi wielkie, krwiożercze papuzie monstra) do finalnego wątku poszukiwania nadziei na przyszłość i wzbudzenia w sobie chęci do dalszego życia.
Nie można nie wspomnieć o wspanialej warstwie wizualnej, tworzącej ten oniryczny świat i nadającej mu życie. Niezwykle realistyczne, malarskie krajobrazy, tła i drugie plany są już niejako wizytówką Studia Ghibli i tutaj także trzymają swój poziom, momentami wzlatując - wydawać by się mogło - na granice możliwości. Sceny pożaru, unoszących się w powietrzu kawałków tlącego się popiołu, dynamika akcji i porażająca atmosfera bezsilności wobec żywiołu - niewiarygodne, że można to oddać rysunkami i animacją.
Chłopiec i czapla to obraz, który zostanie ze mną na dłużej, do którego chciałbym wracać i podczas przyszłych seansów odkrywać kolejne klucze interpretacyjne.
Zawsze było mi blisko do produkcji tego japońskiego studia, ale mam wrażenie, że tym razem wrażliwość Miyazakiego jest najbliższa mojej. Cudowne kino, rezonujące w głowie na długo po seansie.
Moja ocena:
9
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Chłopiec i czapla (2023)
Labirynt i faunaCi, których nie do końca usatysfakcjonowało pożegnanie Hayao Miyazakiego z kinem, jakim miał być... czytaj więcej
