Recenzja wyd. DVD filmu

Hellraiser III: Piekło na ziemi (1992)

"Hellraiser" to już klasyk współczesnego horroru. Nie dziwi więc fakt, że na drugą część filmu widzowie czekać musieli jedynie rok. Trzecia część pojawiła się po blisko 4-letniej przerwie. Czy przez te lata udało się zachować w nienaruszonym stanie magię pierwszych filmów z cyklu? Trzecia część filmowego cyklu koncentruje się na losach zupełnie nowych postaci. Przez dosłownie chwilę spotkamy się wprawdzie z Kirsty Cotton, znaną z poprzednich części, ale sceny z jej udziałem nie wnoszą do filmu absolutnie niczego ważnego. Są zachowane chyba tylko po to, by zachować choć w minimalnym stopniu ciągłość cyklu. Główną postacią jest Joey, młoda dziennikarka, która zupełnie przypadkiem staje się świadkiem dramatycznego wydarzenia. Zaintrygowana kobieta stara się zgłębić mroczną tajemnicę świata piekielnych istot i zagłębia się w nim coraz bardziej. Czy uniknie jednak najgorszego? W przeciwieństwie do poprzednich części cyklu tym razem akcja koncentruje się głównie na Pinheadzie. To on staje się tutaj ucieleśnieniem wszelkiego zła i bólu. Pozostali cenobici służą jako jego bezwzględnie posłuszna armia. Pinhead z kolei nabrał zupełnie nowych cech. Jest wyrafinowany, przebiegły i niezwykle przekonujący. Jego najsilniejszą bronią staje się umysł i to dzięki ogromnej bystrości umysłu potrafi doprowadzić do zguby słabego człowieka. Zmiana ta przyznam szczerze wyszła filmowi na dobre. Nie od dziś bowiem wiadomo, że to co najbardziej przeraża to inteligencja i umysł, a nie siła fizyczna. Najważniejsze jednak pytanie jakie stawiali sobie przed premierą widzowie brzmiało: "Czy nowy reżyser Hickox zachowa mroczny klimat opowieści?". Obawy okazały się być jednak bezpodstawne. "Hellraiser 3" to w dalszym ciągu elektryzująca opowieść o bólu, cierpieniu, żalu. Piekło ma tu taki sam charakter jak u Clive Barkera (pomysłodawcy serii i twórcy pierwszego filmu). Cenobici rozkoszują się w zadawaniu bólu samemu sobie i innym. Każde spotkanie bohaterów z istotami z piekła ma charakter koszmarnego snu, z którego nie można się jednak obudzić. Hickox jednak w nieco większym stopniu niż jego poprzednik stawia na dosłowność. Nie brakuje w tym horrorze bowiem scen brutalnych mordów czy skrupulatnie zadawanych fizycznych tortur. Nigdy jednak nie zostaje przekroczona granica, która dzieli dosłowność od karykaturalnego wypaczenia. Muszę jednak przyznać, że momentami autorzy do tej granicy niebezpiecznie się zbliżają. W tej części wiele jest też scen mających za zadanie pokazać talent specjalistów od efektów specjalnych. Jak na czasy kiedy powstał ten film (1992 rok) strona realizacyjna robiła kolosalne wrażenie. Dziś film nie razi sztucznością wykonania, ale z całą pewnością już tak nie zachwyca jak dawniej. Scena ucieczki Terry przed Pinheadem, w której zniszczona zostaje cała miejska ulica dawniej wprawiała w prawdziwe zdumienie. Dziś takie sceny widuje się w większości filmów przeznaczonych tylko do dystrybucji Video, nie wspominając o wielkich kasowych, kinowych przebojach. Film polecam każdemu fanowi horrorów. Na pewno amatorzy tego gatunku nie zawiodą się. Inni mogą się poczuć nieco zdezorientowani bądź co gorsza zniesmaczeni. Wydanie DVD wyszło na naszym rynku jako dodatek do pisma "Kino Domowe", jest więc przeciętnej jakości. Transfer dźwięku i obrazu jest tak dobry, jak tylko pozwalają na to dzisiejsze techniki retuszu (nie zapominajmy, że film powstał na długo przed powstaniem formatu DVD). Brak jakichkolwiek dodatków obniża wartość wydania.