Recenzja filmu

Jason Bourne (2016)

Po raz kolejny Jason Bourne ucieka przed chcącymi go zlikwidować siłami CIA. Tym razem jednak wie, kim jest, ale wciąż ma wiele luk w swojej pamięci. Tym samym będzie próbował dowiedzieć się czegoś więcej o śmierci swojego ojca. Od ostatniego spotkanie z Jasonem na ekranach trochę minęło. Twórcy uwzględnili problemy obecnej dekady XXI wieku – wszechobecną inwigilację i rozrastające się z każdą chwilą media społecznościowe.  


Jason Bourne nie jest klasycznym herosem. W żadnej z części swoich przygód nie próbuje ratować świata, po prostu cały czas ucieka przed CIA, które stworzyło z niego maszynkę do zabijania. Zmęczony kryształowymi bohaterami Marvela czy ekskluzywnymi plenerami z filmów o Jamesie Bondzie widz powinien łatwo polubić Bourne'a. W tym filmie nie padają puste patriotyczne kwestie, nie ma miejsca na prezentowanie ekskluzywnych garniturów czy zegarków. W serii o Bournie jest miejsce na akcję. Dużo akcji. Przez cały film widz siedzi z zapartym tchem, napięcie nie opuszcza do ostatniej minuty seansu. Odetchnąć można dopiero gdy na ekranie pojawią się napisy końcowe. Oczywiście dla dobrze zaznajomionych z poprzednimi częściami osób może wydawać się, że to wszystko już było – pościg ulicami zatłoczonego miasta, pojedynek z płatnym zabójcą, sprytne uciekanie całemu oddziałowi wyszkolonych agentów. Dla wielu film będzie mieszaniną trzech części opakowaną w nową formę. Ale za to jaką! Na ekranie co chwila pojawia się nowy kraj, a tym razem kulminacja akcji przenosi się ze starego kontynentu do Ameryki.

Zmęczona mina Jasona Bourne'a z pewnością nie jest odzwierciedleniem entuzjazmu Matta Damona, który wciela się w tę postać po raz czwarty. To właśnie ta rola sprawiła, że trafił do pierwszej ligi Hollywood. Swoją postać opiera nie tylko na swoich mięśniach; sprawia, że do jego postaci nabieramy dużo sympatii. Mimo upływu lat Damon wciąż rewelacyjnie wypada w scenach walki, a finałowy pojedynek z Vincentem Casselem to majstersztyk. Z żadnym z dotychczasowych przeciwników Bourne nie miał takiej chemii. Na uwagę zasługuje z pewnością Alicia Vikander, która wniosła do filmu powiew świeżości. Jej bohaterka jest typową prymuską, której zależy na wykazaniu się w CIA. Nie zamierza jednak łatwo dać się podporządkować podwładnym. Scenarzyści zostawili dla jej postaci otwartą furtkę, w razie kontynuacji z pewnością Vikander mogłaby się jeszcze wykazać. Brawa należą jednak do Tommy’ego Lee Jonesa, który wcielając się w dyrektora CIA, stworzył intrygującą i niejednoznaczną postać. Co jest świetne w serii filmów o Jasonie Bournie to fakt, że nikt nie jest jednoznacznie dobry czy zły. Mimo niewielu dialogów zawsze mamy do czynienia z nieszablonowymi postaciami.


Reżyser Paul Greengrass udowodnił, że nikt lepiej od niego nie rozumie kwintesencji tej serii. Mistrzowsko buduje napięcie, nie pozwala na choćby odrobinę znudzenia. Świetne zdjęcia, szczególnie w scenie manifestacji w Atenach są przykładem operatorskiej maestrii. Ich autor Barry Ackroyd udowadnia po raz kolejny, chociażby po wojennym "Hurt Locker", że świetnie potrafi ogarnąć chaos walki.

Mimo że piąta część serii (czwarta, w której pojawia się Matt Damon) nie wydaje się być tak świeża i nowatorska jak trzy pierwsze to wciąż doskonale wywiązuje się ze swojego zadania. Nie jest nim przekazywanie prawd życiowych czy opowiadanie o relacjach międzyludzkich. Chodzi o pokazanie, jak powinien wyglądać modelowy film akcji. Ci, których nie znudziła zabawa w kotka i myszkę między Bourne'em a CIA, na pewno nie wyjdą z kina zawiedzeni.