Recenzja filmu

Podwodne życie ze Stevem Zissou (2004)

Wes Anderson mimo niewielkiego dorobku uznawany jest dziś za jednego z najbardziej obiecujących i oryginalnych młodych twórców w Hollywood. Artystyczne sukcesy filmów "Trzech facetów z Teksasu", "Rushmore", czy wreszcie "Genialny klan" sprawiły, że na swoją najnowszą produkcję otrzymał aż 50 milionów dolarów. Niestety, ani duży budżet, ani gwiazdorska obsada nie przełożyły się w tym przypadku na dzieło wybitne. "Podwodne życie ze Stevem Zissou" to produkcja, która choć wiele razy próbuje zerwać się do lotu ostatecznie osiada na mieliźnie i przez większą część dryfuje przy rosnącej obojętności widzów. "Podwodne życie..." jest hołdem złożonym francuskiemu oceanografowi Jacques'owi Cousteau, którego filmami Wes Anderson pasjonował się jako dziecko. Tytułowy Steve Zissou jest taki właśnie oceanografem, który wraz z rodziną i przyjaciółmi na pokładzie statku "Belafonte" przemierza morza i oceany w poszukiwaniu nowych okazów morskiej fauny i flory, a jego przygody w formie filmów dokumentalnych trafiają późnej do kin. Kiedy poznajemy Steve'a Zissou przechodzi on właśnie poważny kryzys. Jego najbliższy przyjaciel zginął podczas ostatniej wyprawy zaatakowany przez rekina tygrysiego, najnowszy film został zmiażdżony przez krytyków, żona wydaje się być bardziej zainteresowana swoim byłym mężem niż nim, a na pokładzie statku pojawia się przystojny Ned Plimpton podający się za jego syna. Załamany i nie kryjący swojej depresji kapitan wypływa ponownie w morze z zamiarem zabicia rekina tygrysiego. Ma to być zarazem ostatnia wyprawa w jego życiu. "Podwodne życie ze Stevem Zissou" ma teoretycznie wszystkie elementy, które powinny znaleźć się w udanym filmie przygodowym: galerię oryginalnych postaci, atak piratów, wątek miłosny, a nawet na zemstę. Jednak zarówno bohaterowie jak i ich perypetie nie zostały dopracowane przez Andersona na tyle, żebyśmy faktycznie się nimi przejęli. Niejednokrotnie sprawiają wrażenie wstępnych szkiców wymagających jeszcze pracy scenarzysty i reżysera. W rezultacie, film ogląda się z rosnącą obojętnością i nawet tragedia, której jesteśmy świadkami pod koniec projekcji, nie jest w stanie wyrwać publiczności z letargu. Niedopracowany scenariusz sprawia, że doskonali aktorzy, których Andersonowi udało się pozyskać do głównych ról, nie mają możliwości rozwinięcia skrzydeł i stworzenia kreacji na miarę swojego talentu. Cate Blanchett, Anjelica Huston, czy Michael Gambon zwyczajnie się w tym filmie marnują. Z ról pierwszoplanowych doskonale wypadł niezawodny, jak zawsze, Bill Murray, który minimalistyczną rolą kapitana Zissou udowadnia, że jak nikt potrafi pokazać na ekranie bohatera cierpiącego na depresję. W drugoplanowych rolach świetnie wypadli Willem Dafoe, w komicznej roli jednego ze współpracowników Zissou oraz Jeff Goldblum, jako były mąż Eleanor Zissou i "częściowo" gej. "Podwodne życie ze Stevem Zissou" zwraca na siebie uwagę niecodzienną oprawą graficzną. Wes Anderson zrezygnował z zachwycających zdjęć podwodnego świata na rzecz umownych, wymagających od widza użycia wyobraźni. Podwodna, niekiedy fantastyczna fauna i flora została powołana do życia przez nowatorskiego animatora Henry'ego Selicka, autora głośnego "Miasteczka Halloween". Wydaje się, że Anderson chciał, żeby widz koncentrował się na losach bohaterów, a nie na zapierających dech w piersiach widokach. Niestety, niedostatki scenariusza, o których wspomniałem, uniemożliwiają faktyczne zaangażowanie się w historię. "Podwodne życie ze Stevem Zissou" broni się tylko dzięki pokaźnej dawce charakterystycznego dla Wesa Andersona humoru oraz ciekawej ścieżce dźwiękowej, na którą składają się wczesne kompozycje Davida Bowie wykonane w języku portugalskim przez aktora Seu Jorge. Film na pewno spodoba się fanom twórczości autora "Rushmore". Pozostałych nie zachęcam, ale i nie zniechęcam. Jeśli macie wątpliwości poczekajcie do premiery DVD.