Dla większości z nas twarze znanych artystów pozostaną na zawsze twarzami aktorów, którzy ich grali. Francis Bacon będzie miał twarz Dereka Jacobiego ("Love Is the Devil. Szkic do portretu Francisa Bacona"), Picasso – Anthony’ego Hopkinsa ("Picasso. Twórca i niszczyciel"), a Basquiat - Jeffreya Wrighta ("Basquiat"), żeby wymienić tylko kilka wybitnych kreacji kina światowego. Przy tej okazji nie możemy zapomnieć o produkcji z naszego, polskiego podwórka czy li o "Moim Nikiforze" gdzie wspaniała aktorka – Krystyna Feldman zagrała rolę upośledzonego artysty nurtu sztuki tzw. naiwnej.
Obok Feldman w roli Nikifora właśnie, dla mnie jednym z najwierniejszych, najbardziej wiarygodnych wcieleń w artystę-malarza, jakie zdarzyło mi się widzieć, jest rola Eda Harrisa w "Pollocku", a sam film jednym z najlepszych w historii kina filmów o sztuce.
Ed Harris nie tylko zagrał w "Pollocku", ale też wyreżyserował go. Wykonał tytaniczną pracę wgłębiając się w biografię malarza, poznając tajemnice malarskich technik Pollocka, niemal stając się Pollockiem. Stwarzając wybitną kreację aktorską – według mnie najlepszą w jego karierze – Harris jednocześnie stworzył film głęboki i wielowymiarowy.
Możemy w nim zobaczyć Pollocka – artystę łaknącego sławy i uznania, Pollocka – kochanka, zapatrzonego w siebie egoistę, wreszcie smutnego człowieka, onieśmielonego blaskiem fleszy chłopaka z religijnej, amerykańskiej rodziny.
Reżyser nie zaniedbuje również drugiego planu, w którym pojawiają się postaci wielkich artystów XX wieku, marszandów i ludzi związanych z artystycznym światem, jak choćby Willem de Kooning (Val Kilmer) czy wielka mecenaska sztuki Peggy Guggenheim dynamicznie zagrana przez znakomitą w tej roli Amy Madigan.
Co ważne dla filmu o sztuce, Harris pozwolił nam zobaczyć Pollocka w czasie twórczego aktu, co według mnie jest godnym uznania i wielkim osiągnięciem tak aktorskim jak reżyserskim. Aktor, by zagrać malarza wiarygodnie, właściwie musiał nauczyć się malować. Filmowy Pollock kładzie farbę pewnymi ruchami, ogromne przestrzenie płótna zapełnia rozlewającymi się plamami kolorów. O tego rodzaju przeżycia trudno nawet w najlepszych filmach dotyczących artystów. Właściwie jedyne, co przeszkadzało mi w oglądaniu tych pięknych scen, była muzyka – według mnie niepotrzebnie zagłuszająca dźwięk pędzla trącego o płótno czy rozchlapywanej gwałtownie farby.
Harris miał wielkie szczęście przy realizacji swojego filmu gdyż w 1950 roku niemieckiemu fotografowi - Hansowi Namuthowi udało się nakręcić dokumentalny materiał przedstawiający malarza przy pracy. Film ten ukazał się w 1951 roku pod tytułem "Jackson Pollock 51" i został opatrzony komentarzem samego artysty. Miał więc Harris w trakcie pracy nad rolą znakomite wskazówki – jak Pollock mówił, jak chodził, jak się poruszał, jak i w jakich warunkach tworzył.
W filmie Harrisa towarzyszymy Pollockowi od jego pierwszych kroków na nowojorskich salonach aż do tragicznej śmierci w wypadku samochodowym w 1956 roku. Poznajemy nie tylko środowisko artystyczne Nowego Jorku oraz próby utrzymania się malarza na trudnym i kapryśnym rynku sztuki, ale również dzieje jego burzliwego związku z malarką Lee Krasner (w tej roli świetna Marcia Gay Harden), która poświęcając własną karierę zajęła się pilnowaniem Pollocka w trakcie jego kolejnych ciągów alkoholowych i wybaczaniem mu kolejnych zdrad.
Bo "Pollock" to przede wszystkim film o dramacie człowieka, który zdobywa wielką popularność i pieniądze, ale nie potrafi poradzić sobie z samym sobą. Jackson Pollock Harrisa jest nieśmiały, ale jednocześnie wciąż targany przez nowe żądze; skromny i wyraźnie zagubiony na pełnych blichtru salonach, ale niepewny swojej wartości – wciąż pragnie udowadniać światu, że jest kimś.
Obok Feldman w roli Nikifora właśnie, dla mnie jednym z najwierniejszych, najbardziej wiarygodnych wcieleń w artystę-malarza, jakie zdarzyło mi się widzieć, jest rola Eda Harrisa w "Pollocku", a sam film jednym z najlepszych w historii kina filmów o sztuce.
Ed Harris nie tylko zagrał w "Pollocku", ale też wyreżyserował go. Wykonał tytaniczną pracę wgłębiając się w biografię malarza, poznając tajemnice malarskich technik Pollocka, niemal stając się Pollockiem. Stwarzając wybitną kreację aktorską – według mnie najlepszą w jego karierze – Harris jednocześnie stworzył film głęboki i wielowymiarowy.
Możemy w nim zobaczyć Pollocka – artystę łaknącego sławy i uznania, Pollocka – kochanka, zapatrzonego w siebie egoistę, wreszcie smutnego człowieka, onieśmielonego blaskiem fleszy chłopaka z religijnej, amerykańskiej rodziny.
Reżyser nie zaniedbuje również drugiego planu, w którym pojawiają się postaci wielkich artystów XX wieku, marszandów i ludzi związanych z artystycznym światem, jak choćby Willem de Kooning (Val Kilmer) czy wielka mecenaska sztuki Peggy Guggenheim dynamicznie zagrana przez znakomitą w tej roli Amy Madigan.
Co ważne dla filmu o sztuce, Harris pozwolił nam zobaczyć Pollocka w czasie twórczego aktu, co według mnie jest godnym uznania i wielkim osiągnięciem tak aktorskim jak reżyserskim. Aktor, by zagrać malarza wiarygodnie, właściwie musiał nauczyć się malować. Filmowy Pollock kładzie farbę pewnymi ruchami, ogromne przestrzenie płótna zapełnia rozlewającymi się plamami kolorów. O tego rodzaju przeżycia trudno nawet w najlepszych filmach dotyczących artystów. Właściwie jedyne, co przeszkadzało mi w oglądaniu tych pięknych scen, była muzyka – według mnie niepotrzebnie zagłuszająca dźwięk pędzla trącego o płótno czy rozchlapywanej gwałtownie farby.
Harris miał wielkie szczęście przy realizacji swojego filmu gdyż w 1950 roku niemieckiemu fotografowi - Hansowi Namuthowi udało się nakręcić dokumentalny materiał przedstawiający malarza przy pracy. Film ten ukazał się w 1951 roku pod tytułem "Jackson Pollock 51" i został opatrzony komentarzem samego artysty. Miał więc Harris w trakcie pracy nad rolą znakomite wskazówki – jak Pollock mówił, jak chodził, jak się poruszał, jak i w jakich warunkach tworzył.
W filmie Harrisa towarzyszymy Pollockowi od jego pierwszych kroków na nowojorskich salonach aż do tragicznej śmierci w wypadku samochodowym w 1956 roku. Poznajemy nie tylko środowisko artystyczne Nowego Jorku oraz próby utrzymania się malarza na trudnym i kapryśnym rynku sztuki, ale również dzieje jego burzliwego związku z malarką Lee Krasner (w tej roli świetna Marcia Gay Harden), która poświęcając własną karierę zajęła się pilnowaniem Pollocka w trakcie jego kolejnych ciągów alkoholowych i wybaczaniem mu kolejnych zdrad.
Bo "Pollock" to przede wszystkim film o dramacie człowieka, który zdobywa wielką popularność i pieniądze, ale nie potrafi poradzić sobie z samym sobą. Jackson Pollock Harrisa jest nieśmiały, ale jednocześnie wciąż targany przez nowe żądze; skromny i wyraźnie zagubiony na pełnych blichtru salonach, ale niepewny swojej wartości – wciąż pragnie udowadniać światu, że jest kimś.
Moja ocena:
8
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Pollock (2000)
Jackson Pollock, Superstar"Nie korzystam z przypadku, bo nie wierzę w przypadek" - powiedział kiedyś Jackson Pollock. Było to jego... czytaj więcej
Ewelina Nasiadko
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
