Choć seria o Johnie Rambo zawsze przebąkiwała o wojennych traumach, próbach godzenia się ze stratą najbliższych oraz walce ze zżerającym od środka gniewem; choć sam tytułowy bohater bywał wyrzutem na sumieniu miłującej wojenkę Ameryki, odpadkiem wyrzucanym na margines społeczeństwa, jedynym sprawiedliwym bez wzajemności kochającym swój kraj, świętym szaleńcem i zbawicielem uosabiającym najwspanialszy z narodów – to licho mogłoby porwać całą tę wyliczankę, a miłośnicy sensacyjnego cyklu i tak biliby brawa. Przynajmniej od premiery "Rambo II" filmy o pierwszym komandosie popkultury były czymś zdecydowanie więcej/mniej (niepotrzebne skreślić) niż tylko studium przypadku wsadzonego w polityczno-historyczny kontekst. Wypalona na polach bitwy psychika Johna oraz jego przerośnięte muskuły używane były tylko do jednego: egzekwowania świętego prawa zemsty. Ku uciesze spragnionego posoki widza.
Dlaczego zacząłem od podsumowania? Wracający na ekrany po 11 latach, przelewający dla odmiany "Ostatnią krew" Rambo jest wszystkim tym po trochu: wyraża dziedzictwo całej serii i w jednym miejscu gromadzi jej przekleństwa. Postać odgrywana przez dziś 73-letniego Sylvestra Stallone'a to chodząca sklejka sentymentów sprzed dekad, oklepanych psychologizacji, deklaracji wykładanych kawa na ławę i etycznych zasad plecionych trzy po trzy. To także relikt minionej epoki. Wyjęty z prozy Davida Morrella półindiański weteran z Wietnamu mówi o poświęconym sobie filmie więcej, niż chciałby przyznać: marszczy kolejne zmarszczki, nie ma już tej szybkości co kiedyś; mimo kolejnych krzyżyków na karku pręży się w przedwczorajszej pozie maczo, spełniając genderową fantazję rodem z lat 80. – tę o twardzielu z karabinem w jednej ręce i słabowitą białogłową wiszącą z drugiego ramienia. Dostajemy do tego jeszcze starczą melancholię i sporo geriatrycznej prozy życia. Zanim ktoś tu skopie komuś tyłek, emeryt Rambo rozmawia więc z końmi; chwyta za nóż, lecz tylko po to, by posmarować kromkę; jeśli skacze mu ciśnienie, zaraz aplikuje przepisane leki. Te urocze przełamania nie czynią jednak "Ostatniej krwi" filmem ciekawszym. Bo gdy prolog ciągnie się przez pół godziny, a sam dobry wujek Rambo monologuje jak na kozetce psychologa (słowa, jak wiemy, nigdy nie były jego mocną stroną), wtedy w kinomanie może pojawić się tęsknota za nudnymi wymianami ognia z poprzednich części.
Ktoś złośliwy powie (i ten ktoś będzie miał rację), że film jest tak stary jak odtwórca głównej roli, przewidywalny jak schematy, na których Sly robił karierę, powtarzalny i wyrafinowany jak jego miny, wreszcie bolesny dla samego widza – jak bolesne jest to, co Rambo zrobi porywaczom swojej przybranej córki (Yvette Monreal). Bo o kochaną podopieczną tym razem przychodzi mu zawalczyć. Zwiedził już w życiu całą południową Azję, dekadę temu zamieszkał w rodzinnej Arizonie – teraz zaczyna śledztwo w Meksyku, synonimie systemowej degrengolady, mafijnym mrowisku, przez które szmugluje się przymuszane do prostytucji kobiety. Rambo nie jest już niezniszczalny, co powinno być dla nas szokiem, lecz ta z ducha westernowa narracja o następujących po sobie walce, upadku i mściwym powstawaniu z kolan nie ma w sobie odrobiny dramaturgicznego napięcia ani wizualnej energii. Niech o jakości reżyserii Adriana Grunberga ("Dorwać gringo") zaświadczy scena pierwszej konfrontacji z bezlitosną mafią: widzom odbiera się fundamentalne przeświadczenie, że nadludzką siłą Rambo rządzi jego zwierzęca inteligencja. Mówiąc wprost: bywa niedorzecznie głupio. Nie tylko fabuła, ale i powtarzalne dialogi duetu Stallone-Matthew Cirulnick bywają jak ten dowcip, którego pointę od początku znamy, lecz uparty żartowniś i tak kontynuuje opowiadanie. Trudno zachować żwawe tempo, jeśli widza traktuje się jak idiotę. Zwroty akcji zaskakiwałyby, gdyby dziesiątki i setki filmów zemsty fundujących trylogię o "Niezniszczalnych" nigdy się nie wydarzyły. Zwycięzcą w gronie twórców jest operator: wyolbrzymiające zbliżenia na udręczone oblicze Slya nie tylko przywołują miłe wspomnienie "Rocky'ego", ale także ironicznie komentują rozmiar ego przepełnionego botoksem starego aktora.
Czy odrzucenie przez twórców innych ambicji na rzecz absurdalnie krwistego festiwalu przemocy w króciutkim finale rekompensuje poniesione straty? Chciałbym powiedzieć, że tak, bo efekty niekonwencjonalnych działań Johna na długo zostaną mi pod powiekami. Nie jestem jednak Rambo, by udzielić jednej prostej odpowiedzi. Do tego lamusa musicie wejść sami.
Dlaczego zacząłem od podsumowania? Wracający na ekrany po 11 latach, przelewający dla odmiany "Ostatnią krew" Rambo jest wszystkim tym po trochu: wyraża dziedzictwo całej serii i w jednym miejscu gromadzi jej przekleństwa. Postać odgrywana przez dziś 73-letniego Sylvestra Stallone'a to chodząca sklejka sentymentów sprzed dekad, oklepanych psychologizacji, deklaracji wykładanych kawa na ławę i etycznych zasad plecionych trzy po trzy. To także relikt minionej epoki. Wyjęty z prozy Davida Morrella półindiański weteran z Wietnamu mówi o poświęconym sobie filmie więcej, niż chciałby przyznać: marszczy kolejne zmarszczki, nie ma już tej szybkości co kiedyś; mimo kolejnych krzyżyków na karku pręży się w przedwczorajszej pozie maczo, spełniając genderową fantazję rodem z lat 80. – tę o twardzielu z karabinem w jednej ręce i słabowitą białogłową wiszącą z drugiego ramienia. Dostajemy do tego jeszcze starczą melancholię i sporo geriatrycznej prozy życia. Zanim ktoś tu skopie komuś tyłek, emeryt Rambo rozmawia więc z końmi; chwyta za nóż, lecz tylko po to, by posmarować kromkę; jeśli skacze mu ciśnienie, zaraz aplikuje przepisane leki. Te urocze przełamania nie czynią jednak "Ostatniej krwi" filmem ciekawszym. Bo gdy prolog ciągnie się przez pół godziny, a sam dobry wujek Rambo monologuje jak na kozetce psychologa (słowa, jak wiemy, nigdy nie były jego mocną stroną), wtedy w kinomanie może pojawić się tęsknota za nudnymi wymianami ognia z poprzednich części.
Ktoś złośliwy powie (i ten ktoś będzie miał rację), że film jest tak stary jak odtwórca głównej roli, przewidywalny jak schematy, na których Sly robił karierę, powtarzalny i wyrafinowany jak jego miny, wreszcie bolesny dla samego widza – jak bolesne jest to, co Rambo zrobi porywaczom swojej przybranej córki (Yvette Monreal). Bo o kochaną podopieczną tym razem przychodzi mu zawalczyć. Zwiedził już w życiu całą południową Azję, dekadę temu zamieszkał w rodzinnej Arizonie – teraz zaczyna śledztwo w Meksyku, synonimie systemowej degrengolady, mafijnym mrowisku, przez które szmugluje się przymuszane do prostytucji kobiety. Rambo nie jest już niezniszczalny, co powinno być dla nas szokiem, lecz ta z ducha westernowa narracja o następujących po sobie walce, upadku i mściwym powstawaniu z kolan nie ma w sobie odrobiny dramaturgicznego napięcia ani wizualnej energii. Niech o jakości reżyserii Adriana Grunberga ("Dorwać gringo") zaświadczy scena pierwszej konfrontacji z bezlitosną mafią: widzom odbiera się fundamentalne przeświadczenie, że nadludzką siłą Rambo rządzi jego zwierzęca inteligencja. Mówiąc wprost: bywa niedorzecznie głupio. Nie tylko fabuła, ale i powtarzalne dialogi duetu Stallone-Matthew Cirulnick bywają jak ten dowcip, którego pointę od początku znamy, lecz uparty żartowniś i tak kontynuuje opowiadanie. Trudno zachować żwawe tempo, jeśli widza traktuje się jak idiotę. Zwroty akcji zaskakiwałyby, gdyby dziesiątki i setki filmów zemsty fundujących trylogię o "Niezniszczalnych" nigdy się nie wydarzyły. Zwycięzcą w gronie twórców jest operator: wyolbrzymiające zbliżenia na udręczone oblicze Slya nie tylko przywołują miłe wspomnienie "Rocky'ego", ale także ironicznie komentują rozmiar ego przepełnionego botoksem starego aktora.
Czy odrzucenie przez twórców innych ambicji na rzecz absurdalnie krwistego festiwalu przemocy w króciutkim finale rekompensuje poniesione straty? Chciałbym powiedzieć, że tak, bo efekty niekonwencjonalnych działań Johna na długo zostaną mi pod powiekami. Nie jestem jednak Rambo, by udzielić jednej prostej odpowiedzi. Do tego lamusa musicie wejść sami.
Moja ocena:
3
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
