hurraaaaaaaaaaaaaa ;)

nono wlasnie kresle cos tam hehe, przynajmniej u mnie tworcy twd nie zabija postaci hehe

I gdzie ten nowy epizod?

bedzie dzis okolo 23, musialem przerwac ostatnio pisanie

eeej, nie czekajta dzis na rodzial hehe, napisalem, ale byl tak banalny, ze musze to zmienic, nie chce dawal chały, ciezko jest skminic cos dobrego hehe, rozdzial na pewno pojawi sie na dniach, dzis na pewno nie, byc moze jutro choc nie chce obiecywac, zainteresowani niech sledza temat z opowiadaniem

Jasne nie ma sprawy. masz racje

Masz brak weny. A wiesz, że pisanie z przymusu jest najgorsze?

Ziomek ja od początku czytam ;d i cały czas jestem zainteresowany ;d

Całkiem dobre, zmieniłbym tylko początek, troche znudziły mi się teksty w stylu `to był zwyczajny dzień`, `nikt nie przypuszczał co się wydarzy`, `dzień w którym wszystko straciłem`.

Czekamy na dalszy ciąg !!

Zaczęłam czytać wczoraj i tak mnie wciągnęło, że MUSIAŁAM przeczytać wszystko! ;) czekam na dalszą część :)

Dla zainteresowanych, około 23 rozdział numer trzynaście, na sto procent.

Dziękujemy

Rozdział trzynasty: Miasto cz. 1: Komunikat

*

Red Bluff było niewielkim, kalifornijskim miasteczkiem leżącym na północ od Sacramento. Przed epidemią liczyło niewiele ponad 15 tys. mieszkańców, teraz było zupełnie puste, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Miguel wiedział, że ta pozorna cisza może być zwiastunem nieprzyjemnych wydarzeń. Lepiej być przezornym, zwłaszcza, gdy świat wariuje. Zaparkowali auta kilkanaście metrów za znakiem: „Witamy w Red Bluff”. Spękana farba i zardzewiałe fragmenty tablicy doskonale oddawały klimat tego miejsca. Właściwa część miasta była oddalona kilka kilometrów od granicy osiedla. W oddali widać było majaczące kontury budynków mieszkalnych i drewnianego kościoła. Po prawej stronie była preria, po lewej zaś stara wieża ciśnień i wiatrak leniwie poruszający swoimi skrzydłami od lekkich muśnięć wiatru. Gdzieniegdzie stały zniszczone szopy i pozostałości po gospodarstwach przedmiejskich farmerów. Miguel i reszta nie zamierzali ich sprawdzać. Wyszli tylko rozprostować kości i pomówić o tym, co mają robić dalej. Pierwszy postawił stopy na szosie Richard, nie bez problemów jednak.
- Frost. W porządku? Trzymasz się?- rzucił patetycznie Miguel wpatrując się w dachy domostw Red Bluff.
- Ta.- rzucił beznamiętnie Richard i trzymając się za ranę usiał ciężko dysząc. Isabelle spała. Wtuliła się mocno do również śpiącej Cindy i zastygła w leżącej pozycji na pace starego pickupa. Ferro uśmiechnął się słabo widząc odpoczywające dziewczyny i odszedł kilka kroków od samochodu. Keisha i Jamal także opuścili pojazd obserwując bacznie Tyrone’a, który nie zwracał najmniejszej uwagi na czarnoskóre rodzeństwo.
- Ej, ludzie. Co robimy?- spytał w próżnię chłopak.
- Stoimy.- wtrącił kąśliwie Doyle opierając się o maskę jednego z pojazdów.
- A co? Nie widać? Nie zadawaj głupich pytań…
- Nie krzycz na niego Brian. Nie teraz.- uciął jego sarkastyczny ton Miguel.- Esteban. Musimy pogadać.- Esteban, który wysiadł właśnie z auta zamrugał oczami i skinąwszy podszedł z wolna do przyjaciela.
- Chodź.- szepnął Ferro i nabrał powietrza do płuc, jak gdyby miał za chwilę zanurkować. Kiedy odeszli na odległość, z której nikt nie mógłby usłyszeć rozmowy Miguel rzekł:
- Wiem, że ostatnio przeszliśmy sporo.
- Nie da się ukryć bracie.- odparł zrezygnowanym tonem Esteban.
- Chciałbym jednak wiedzieć jedną rzecz.- Podniósł głowę i spojrzał prosto w oczy przyjaciela.
- Tak?- spytał Esteban. Miguel zdobył się na słaby, ale szczery uśmiech i kontynuował:
- Muszę wiedzieć, że jesteś ze mną bez względu na wszystko. Muszę wiedzieć, że najgorsze już za nami.
- Absolutnie.
- Nie! Spójrz na mnie do cholery, Esteban. Spójrz mi prosto w oczy. Muszę to usłyszeć!- złapał go lekko za skronie i skierował jego głowę tak, że ich spojrzenia dzieliła granica zaledwie kilku centymetrów.
- Jestem z tobą amigo. Nigdy nie było inaczej.- rzekł, ale powstrzymywał się od wybuchu płaczu. Ostatnio popadł w ogromne zaburzenia emocjonalne. Wiedział, że bez problemu mógłby przejść od histerii w napad chorego śmiechu, doskonale zdawał sobie z tego sprawę. To było chore.- Jeśli nie wezmę się w garść, spieprzę wszystko.- rzekł w myślach i tym razem pewniej spiłował oczy strapionego Miguela.
- Cieszę się.- rzucił Ferro.- Jesteś mi teraz potrzebny. Czuję, że się zmieniam, ale wierzę, że to ku rwa przezwyciężę. Bez ciebie nie dam rady.
- Będzie dobrze bracie. Będzie dobrze.- odparł Esteban i dotknął czoła Miguela swoim. Z rozmowy wyrwał ich głośny krzyk Oscara:
- Ej! Chłopaki! Musimy spieprzać! Zdaje się, że mamy towarzystwo!- Faktycznie. Szwendacze musiały usłyszeć warkot silników i poczęły kierować się do miejsca postoju grupy Miguela. Nie było ich wielu, może około dwudziestu i to w bezpiecznej odległości, niemniej jednak był to sygnał do tego, że muszą opuścić to miejsce.
- Już idziemy! Wsiadajcie do aut!- krzyknął Miguel i ponownie odwrócił się w stronę Estebana.
- Stajesz się przywódcą. Potrzeba nam twardego lidera. Wszyscy zaczynają to dostrzegać.- rzekł spokojnie Esteban.
- Co ty pieprzysz bracie. To Richard nas prowadzi. Ja się nie nadaję. Zresztą, nie chcę przewodzić tej grupie. Muszę odszukać brata i tylko o to mi chodzi. Oczywiście razem z tobą. Potem niech robią, co chcą. Niech idą w diabły. Ech… Za dużo tego gó wna ostatnio. Muszę się porządnie wyspać.
- Jak i ja. Jestem ku rewsko zmęczony.
- W takim razie pora zwiedzić Red Bluff. Mam nadzieję, że nie wpieprzymy się w hordę tych sku rwy synów. Pakuj się do samochodu. Ja już idę.- poklepał odchodzącego Estebana po plecach i jeszcze raz spojrzał na sylwetkę kościoła. Coś wzbudzało w nim strach. Nie wiedział co, ale był pewien, że to miasto jest niebezpieczne. Spokojnie groźne.

**

- Słyszeliście o Colette Delacroix?
- Nie. A kto to?- spytał z udawanym zainteresowanie Richard, aby na choć na chwilę skupić się na czymś innym, niż na bólu.
- Popieprzona babka! Biała, stara, je śnięta suka!- rzucił podnieconym tonem szarżujący Tyrone.
- Zwolnij brachu. Pozabijasz nas.- syknął Frost i odruchowo zaparł się nogą o tapicerkę naprzeciw siebie.
- Ej, ej! Wyluzuj ziomie!
- Nie mów do mnie ziomie i zwolnij bo wpakuję ci w dupę lufę mojego pistoletu.- Keisha uśmiechnęła się z rozbawieniem i rzekła:
- Spokojnie chłopcy. Posprzeczacie się potem. Póki co powiedz Tyrone, kim jest ta cała Colette Delacroix.- Czarnoskóry chłopak zdjął nieco stopę z gazu, zmienił bieg i patrząc przed siebie odparł:
- No ku rwa! Nie słyszeliście o nie?
- Ech. Nie. Powiesz nam czy będziesz tak pieprzył grając w zgaduj zgadula?- syknął z frustracją Jamal unosząc brwi w geście irytacji.
- No dobra. Podobno w Red Bluff jest jakaś sekta, nie? No i ta cała Colette… Ona jest… To znaczy była przywódczynią tej sekty.
- No i?- powstrzymywał się od śmiechu Jamal.
- No i wyobraź sobie czarnuchu, że podobno to całe popaprane bractwo składało te… No… Jak to się mówi… Ofiary z ludzi! Był tu taki szeryf. Spencer jakiś tam. Mieliśmy kosę z ekipą Bloodsów z Red Bluff i bywaliśmy tu trochę. Wpadaliśmy na odwety! Stary! Wytłukliśmy z tuzin tych czerwonych ścierw!
- Do rzeczy Tyrone!- krzyknęła podenerwowana Keisha.
- No dobra. No i ten białas, Spencer jakiś tam… Węszył podobno sporo. Psy niczego nie znaleźli to sprowadzili federalnych. Wtedy ten szeryf zniknął! Rozpłynął się!
- No i co to ma do rzeczy geniuszu?- wtrącił z uśmieszkiem Richard patrząc w szybę.
- Ej, ej, ej! Nie śmiej się bracie! To jakaś popieprzona załoga! Mieli jakąś stodołę na uboczu i odprawiali tam te swoje rytuały. Podobno ku rwa ponad stu członków!
- Słuchaj… BRACIE.- podkreślił wyraźnie Frost.- Przetrwałeś kilka dni epidemii. Podejrzewam, że zarówno szeryfowie jak i federalni już nie dobiorą ci się do dupy, a boisz się jakiejś sekty, która prawdopodobnie już nie istnieje.
- Ziom! Dziwne rzeczy się tu działy. Chłopaki opowiadali. Wolę ku rwa dmuchać na zimne i tyle!
- Dobra, dobra. Skończ pie rdolić. To już chyba tutaj, nie?- wtrącił Richard obserwując duże zagęszczenie domków jednorodzinnych.
- Chyba tak. Nie jest to duże miasto. Pewnie wszyscy stąd spieprzyli słysząc w radiu te głupoty o strefach bezpieczeństwa. Podejrzewam, że zaraza tu nie dotarła.- rzuciła Keisha wpatrując się w markizy opuszczonych sklepików i zasłonięte roletami okna.
- Nie ma tu żadnych porzuconych aut. Dziwne. Nie sądzicie?- spytał Jamal idąc za przykładem siostry. Richard rzekł:
- Niezbyt. Pewnie większość wyjechała stąd od razu, kiedy zaczęli nadawać te komunikaty. A właśnie. Spróbuj włączyć radio Tyrone. Może złapiemy jakąś stację ze wschodu.
- Się robi szefie!- rzekł czarnoskóry chłopak i zaczął kręcić gałką. Przeraźliwy szum i pisk. Nic, tylko zakłócenia. Nagle wszyscy oniemieli. Tyrone gwałtownie zahamował, a reszta momentalnie poleciała do przodu. Na szczęście przy niewielkiej prędkości, to też nikomu nic się nie stało.
- Eeej. Uważaj ku rwa jak…
- Cicho! Zamknijcie się na chwilę!- krzyknął Richard i uniósł dłoń w wiadomym geście. Z radia dało się słyszeć niewyraźny komunikat, jakby szept jakiejś kobiety.
- Zaczęło się w… Mówią, że… To nasza…- nagle głos ustał. Po kilku sekundach znów się pojawił. Szept przerodził się w skrzek. Demoniczny, dziwnie przerażający skrzek:
- Otworzyli… To… De… Słowac… Ojcze nasz, któryś… Lód… To… Stac…
- Nie wiem, dlaczego zdjął kombinezon. Tak bardzo był tego pewny…- nagle skrzek umilkł i zastąpił go męski, stanowczy głos. Jakby naukowca:
- To by się zgadzało. Odczytaliśmy poprawnie tą wiadomość. Nie potrafię wyjaśnić tych zjawisk. Wiemy, że pojawiły się w kilku punktach na świecie. Pierwszy udokumentowany przypadek miał miejsce w 1991 roku. Czy aby na pewno? Ja w to nie wierzę. Doktor Serrano wezwał nas do stacji badawczej na położonej w rejonie południka 107…- nagle radio zamilkło. Wyłączyło się, jak gdyby nigdy nic. Chwila milczenia, którą przerwał Richard:
- O ku rwa…
- Ej! Co jest? Co się stało? Dlaczego ku rwa stoimy?!
- Aaaaaaa!- krzyknął Tyrone widząc tłukącego w szybę Doyle’a. Wyciągnął pistolet i odruchowo wymierzył w jego głowę.
- Schowaj gnata idioto!- krzyknął Frost i wyjął swojego glocka mierząc w głowę przestraszonego Tyrone’a.
- Skąd masz broń? Mówiłem ci gnoju, żebyś oddał mi broń!- Oprócz Briana, pickupa opuścili także Isabelle, Cindy, Esteban i Miguel. Wszyscy zmierzali wolno w kierunku pojazdu, gdzie znajdowała się reszta.
- Schowaj broń debilu! Chcesz mnie zabić?- grzmiał teraz Doyle, jakby ktoś podrywał jego dziewczynę.
- Ej, stary! Wystraszyłeś mnie!
- Zamknijcie sięęęęę!!!!- wrzasnęła Kesiha tak głośno, że nawet reszta znajdująca się na zewnątrz skierowała oczy w jej kierunku.
- Co to ku rwa do cholery jest…- rzekł z ogromnym przerażeniem Jamal, który wysiadł z samochodu pokazując na sporych rozmiarów konstrukcję stojąca kilka metrów naprzeciw nich, na środku głównej ulicy miasta. Wszyscy z przerażeniem spojrzeli w kierunku obranym przez Jamala. Esteban ze szklącymi od łez oczami rzekł:
- Matko Boska przenajświętsza… Chroń nas…- przeżegnał się. Kilkadziesiąt metrów przed nimi stał ogromny krucyfiks, a na nim… Przybita, z wypatroszonymi wnętrznościami młoda, martwa dziewczyna, która wiła się teraz po ponownych narodzinach w szale głodu. Richard wysiadł z samochodu. Już miał coś powiedzieć, gdy nagle usłyszał zza siebie stanowczy nakaz:
- Stać! Nie ruszać się albo odstrzelimy wam te zafajdane łby!- gest przeładowywanego shotguna potwierdził obawy Frosta. Dodatkowo towarzyszył mu odgłos kilkudziesięciu par stóp.
- W samą porę! Mamy kolejne ofiary dla naszego pana! Tylko tak to miasto jest bezpieczne… Tylko dzięki ku rwa temu!
- Niech zgadnę… Pani Colette Delacroix…- chwila milczenia, podczas której nikt nie ośmielił się obrócić. Miguel spojrzał na Richarda. Ten pokręcił głową, aby nie robił niczego głupiego. Kobieta nazwana przez Frosta Colette nie odpowiedziała na to pytanie. Rzekła natomiast:
- Macie bardzo ładną dziewicę. Jak masz na imię skarbie?- Cindy zaczęła krzyczeć. Isabelle też. Frost przełknął ślinę… Tak jak Miguel.

Tak więc porady i opinie mile widziane. Odblokowałem się nieco, hehe. Rozpisałem se schemat na kolejnych kilka rozdziałów, mam nadzieję, że niektórych zainteresuje przebieg akcji. Także miłego czytania wariaty hehe.

Dawaj więcej!! ;)

Kiedy można się spodziewać kolejnych części? :)

A nie wiem hehe :) Jak będzie większe zainteresowanie to z przyjemnością kontynuuję :) To napędza, piona

Ładnie się rozwija to opowiadanie. Nowy wątek podoba mi się cieawy pomysł

będzie coraz ciekawiej hehe. juz jestem w trakcie rozdzialu 14

super ;)

14 rozdzial juz niebawem

No proszę, znowu piszesz :) I ta przerwa najwyraźniej dobrze Ci zrobiła, bo pamiętam, że wcześniej zdarzały Ci się zdania jak wyjęte z "Humoru zeszytów szkolnych", a teraz niczego takiego nie widzę, choć się starannie przyglądam ;) Życzę wielu świeżych pomysłów, pozdro.

Ej, jest juz rozdzial gotowy, ale jak wrzucam to wyskakuje mi, ze za ostro pojechalem, no bez jaj hehe... wszystkie przeklenstwa oddzielam zawsze, zeby nie wykrywalo, wiec nie wiem co jest... istnieje sposob, zeby sprawdzi jakos w wordzie te slowa niecenzuralne? tekst jest dlugi i nie chce mi sie wertowac wers po wersie, bo to by mi zeszlo troche

czasem dzielenie słów, które są przekleństwem, czasami nie wystarcza - musisz zrobić coś takiego: p i e r d o l ę cenzurę! Wtedy to przejdzie ;] Swoją drogą, admin głupio robi, że cenzuruje twoje teksty - wiadomym jest, że zastosowane w nich przekleństwa nie mają na celu obrazić kogokolwiek, zgadza się:)?

czeka ktoś na kolejny rodział?

no raczej :)

Kathatrsisss... wytrwasz do godziny ok. 1.00? czytałem drogę do woodbury i złapałem taką zjawkę, że szok, ale dopiero teraz odzyskałem możliwość pisania :D

nie nie musisz specjalnie dla mnie pisać bo przeczytam dopiero jutro wieczorem. Odpocznij wyśpij się

Po prostu doceniam ludzi takich jak Ty. Fajnie jest pisać dla kogoś zainteresowanego twórczością... Myślę, że to lepsza zapłata niż pieniądze.

Dzięki za zainteresowanie, naprawdę mnie to buduje... Zarówno z Twojej strony, jak i innych zainteresowanych użytkowników.

Nie ma za co. To ja dziękuje.

Natrafiłam na ten post przypadkiem,przeczytałam pierwszy rozdział,potem kolejny,kolejny i naprawdę się wyciągnęłam:) super. Oby tak dalej,czekam na kolejne części:)

Dobry wątek hehehe

Rozdział czternasty: Miasto, cz.2: W pułapce

*

Miguel pamiętał tylko mocne uderzenie w potylicę, które na czas nieokreślony pozbawiło go świadomości. Ocknął się w ciemnym pomieszczeniu, w którym powietrze było niesamowicie duszne, wypełniające nozdrza słodko-gorzkim zapachem o nieznanym źródle. Próbował poruszyć rękami. Nic. Dopiero po chwili zorientował się, że dłonie ma skrępowane tuż za plecami, a raczej za czymś, co przypominało filar, na którym Miguel opierał swoje plecy. Pulsujący ból głowy, napływająca fala nudności, niczym przypływ wzburzonej wody tuż przed zachodem słońca na plaży, całkowicie pozbawiły go ochoty do jakichkolwiek prób ucieczki.
- Aaa…- cichy jęk na chwilę pozwolił zapomnieć mu o cierpieniach. Miguel nieco wyostrzył zmysły, przełknął ślinę i natychmiast uniósł głowę, niczym zaszczute zwierzę szukające miejsca, gdzie może się schronić przed głodnym drapieżnikiem.
- Aaa!- jęknięcie powtórzyło się, tym razem głośniej.- A jeśli one tu są? Już po mnie.- przeszło Ferro przez myśl. Natychmiast jednak wyzbył się strachu. Wiedział, że tylko zdrowe myślenie może jakkolwiek mu pomóc.
- Kto tu jest? – spytał pewnie, choć czuł, że głos lekko mu zadrżał. Wzrok nadal nie przyzwyczaił się do ciemności, dlatego też wszelkie kształty, które mężczyzna próbował wyłapać zlewały się w granatowe plamy.- Jeszcze chwilkę.- pomyślał i zacisnął wargi, ponieważ ból potylicy powrócił ze zdwojoną siłą.
- Odezwij się, do ku rwy nędzy!- krzyknął podenerwowany Miguel, któremu pewność siebie wróciła już na dobre.
- Ej! Człowieku! Ciszej!- odparł mu z ciemności głos.
- Oscar?
- No a kogo się spodziewałeś? Stevena Seagala?- Miguel uśmiechnął się słabo i poczuł się dobrze wiedząc, że nie jest sam.
- Gdzie my jesteśmy Oscar?- Spytał Miguel wiedząc, że jego kompan znajduje się kilka metrów po prawej stronie pomieszczenia, gdziekolwiek by nie byli. Chwila milczenia, po czym Oscar rzekł:
- Człowieku, nie mam pojęcia. Ocknąłem się kilka minut temu. Przywiązali mnie do jakiegoś je banego pala, jakiejś belki… Nie wiem ku rwa co to jest ani co tu się dzieje…
- Pamiętasz ten krzyż?- przerwał ciszę Miguel. Oscar zastanowił się:
- Ten wielki krucyfiks z ukrzyżowaną panienką?
- Żaden inny.- skwitował Ferro. Zmysły zaczęły się wyostrzać. Zdolność widzenia powoli wracała do perfekcji. Zaczął wyłapywać kontury przedmiotów, dostrzegł ściany i zarys drzwi.
- To tartak! Jesteśmy w tartaku, Oscar!- dokładnie wodził wzrokiem po pomieszczeniu. Było niewielkie, może dziesięć na pięć metrów. Okna zabite były deskami. Przez szpary dało się zauważyć ciemnogranatowe niebo gęsto usiane gwiazdami.
- O ku rwa! Przespaliśmy cały dzień!- rzekł podniesionym głosem Oscar. Miguel zastanowił się:
- Pamiętasz cokolwiek? To ważne bracie. Skup się.- Punk poruszył się nerwowo, nabrał powietrza do płuc i rzekł:
- Nic nie widziałem. Stałem za tobą Miguel. W zasadzie to zamykałem nasz peleton, hehe.- zaśmiał się na koniec głupkowato, jak to Oscar. Ferro westchnął i pokręcił głową. Rzekł:
- Musimy dowiedzieć się, gdzie jest reszta. Mam nadzieję, że nikomu nic się nie stało. Piep rzeni psychole. Kim oni ku rwa są?
- Wiem tyle co ty, człowieku! W ogóle nie czuję je banych rąk! Zdrętwiały mi na maksa!
- Oscar, skup się! Potrzebuję twojej pomocy.- Miguel dostrzegł go kilka metrów naprzeciw siebie, po prawej stronie. Był przywiązany do drewnianej belki podtrzymującej sufit. Jego ręce spoczywały z tyłu, w taki sposób, że nie można było ich uwolnić. Był blady, a jego czerwony irokez, tłusty i zniszczony, tworzył komiczny pióropusz na jego głowie. Skórzana kurtka była porwana, a jeansy pokrywały plamy błota i krwi.
- Wyglądasz obleśnie, Oscar.- Punk uśmiechnął się.- Ty też. Fajnie komponujesz się na tle tej na wpół złamanej belki… Jak świniak przed ubojem…
- Coś ty powiedział?- zerwał się prawie Miguel. Oscar zaśmiał się. Rzekł:
- Nooo… Jak świniak przed ubojem hehe. Nie wiem co to zmienia, ale…
- Nie, nie, nie! Belka jest złamana w połowie, tak? Nie sięga sufitu?- Oscar spojrzał raz jeszcze niedbale i rzekł:
- No tak. Ale nawet jak wstaniesz nic ci to nie da.
- Zaraz się przekonamy.- Odparł Miguel i napierając plecami na belkę spróbował stanąć na nogi. Dopiero teraz spostrzegł, jak bardzo jest obolały. Wszystkie mięśnie odezwały się symfonią bólu, w jednej sekundzie zbudzone z długiego letargu. Ferro powstrzymywał się od krzyku. Sekundy, które dzieliły go od pozycji pionowej upływały niezwykle długo. W końcu jednak, po kilku chwilach męczarni Miguel wstał.
- Och… Ale mnie boli łeb…- skrzywił się Ferro. Oscar zamrugał.
- Co teraz?- Latynos zastanowił się.- Grałem kiedyś w koszykówkę… Byłem trenerem jak wiesz. A co chodzi w parze ze sportem?- Oscar pokiwał głową i odparł:
- Pieniądze, nie?- Miguel westchnął i z uśmiechem sarkazmu pokręcił głową:
- Kontuzje, geniuszu. Kontuzje… Kilka lat temu wybiłem sobie barki. Ile brakuje mi do końca belki?- Oscar popatrzył raz jeszcze i rzekł:
- Jakieś dziesięć centymetrów… Ej, człowieku! Czy ty chcesz…?
- Zamknij się i trzymaj kciuki z tyłu. Powinno wystarczyć.- Nim Oscar zdołał odpowiedzieć Miguel uniósł ręce maksymalnie do góry napierając plecami z całej siły na belkę. Stał niemalże na palcach. Chwilowy opór odezwał się nieprzyjemnym dźwiękiem strzelających chrząstek. Miguel, spocony na twarzy przygryzał wargi. Ból był potworny. Z każdym centymetrem jego stawy grały chorą melodię, która będzie mu się potem śniła przez wiele nocy. W końcu poczuł drewno w okolicach nadgarstków. Kilka drzazg wbiło mu się w skórę, kiedy przekładał związane ręce nad głową. Nie wytrzymał:
- Aaaa!- zawył z bólu i z całej siły opuścił ramiona w dół. Barki z kolejnym chrzęstem wróciły na swoje miejsce, a Miguel osunął po belce na posadzce. Twarz miał skąpaną w kroplach potu. Oddychał ciężko, jak gdyby przebiegł przed chwilą kilka mil bez wody. Oscar wybałuszył oczy ze zdziwienia:
- Stary… o ku rwa! Masz mój szacunek do końca…
- Zamknij się! Musimy działać szybko. – rzucił podenerwowany Miguel i zaczął rozglądać się po tartaku. Nadal było ciemno, ale teraz jego oczy całkowicie przyzwyczaiły się do mroku nocy. Miguel spostrzegł piłę tarczową do cięcia drewna tuż pod oknem, po lewej stronie pomieszczenia. Błyskawicznie podbiegł w jej kierunku. Ułożył nad ostrzem więzy i zaczął naprędce pocierać o ząbki tarczy. Więzy po kilku chwilach puściły.
- Nie wierzę, ku rwa! Nie wierzę!- wpadł w euforię Oscar. Miguel wziął jedną z niewielkich tarcz leżących na stole i udał się w kierunku Oscara.
- Nie ciesz się za wcześnie brachu. Nie wiemy gdzie jesteśmy, nie wiemy gdzie jest reszta i co jest na zewnątrz.
- Człowieku, zaraz ich znajdziemy. Skopiemy tyłki tym popap rańcom!- krzyczał Oscar pocierając uwolnione nadgarstki. Wstał i rozejrzał się.
- Widzisz tą siekierę? Podaj mi ją.- rzucił polecenie Miguel. Oscar posłusznie przyniósł mu przedmiot. Sam wziął sporych rozmiarów nóż, służący zapewne do oddzielania kory od właściwej części belek. W tym momencie tuż za drzwiami dało się słyszeć kroki. Miguel popatrzył na Oscara. Pokazał, żeby był cicho i ustawił się po jednej stronie drzwi trzymając w dłoniach siekierę. Oscar natomiast ulokował się tuż przy wejściu, jednak z drugiej strony.
- Nadchodzą. Gotowy?- spytał Miguel. Punk przełknął ślinę i uśmiechnął się szaleńczo. Ferro skinął i nasłuchiwał. Kroki były coraz bliżej. Nagle ucichły. Latynos przyłożył ucho do drewnianych drzwi. Usłyszał wysoki, skrzekliwy głos:
- Colette kazała nam przyprowadzić tego brudasa z irokezem.
- Coś ty powiedział kupo gó wna…?- niemalże krzyknął Oscar.
- Zamknij się.- urwał ostro Miguel nasłuchując dalej.
- Poczekaj tu Louis, zaraz go zgarnę…
- Ej, Mike. Kto najpierw? Ta dziewczyna czy czar nuch?
- Czar nuch. Dziewczyna o północy. Mają być trzy. Pamiętaj, trzy!- skwitował Mike, ten o skrzeczącym głowie i zaczął iść w kierunku drzwi. Miguel spostrzegł, że klamka zaczyna się ruszać.
- Ech, zamknięte. Daj mi klucz, Louis.- Mężczyzna nazwany Louisem posłusznie wykonał rozkaz, po czym klucz trafił do dziurki. Zamek przekręcił się dwa razy i skrzydło drzwi zostało otworzone. Miguel przykucnął i lekko oddalił się od progu. Oscar czekał w pogotowiu. Do pomieszczenia wszedł niskiej postury, mikry mężczyzna. Miguel nie widział jego twarzy, tylko tył głowy, na której znajdowała się ciemna bejsbolówka. Obcy zrobił kilka kroków i rzekł:
- Wstawać psy… Pora opuścić przytulne mieszkanko, hahaha.- jego śmiech brzmiał tak ohydnie, że Miguel aż się skrzywił w grymasie. Tuż za niskim nieznajomym do pomieszczenia przetoczył się leniwie drugi mężczyzna. Ten dla odmiany był niezwykle wysoki i otyły. Mierzył jakieś sto dziewięćdziesiąt centymetrów, miał na głowie widoczne oznaki wypadania włosów. W ręku trzymał starą dwururkę. Miguel nie wiedział, co robi Oscar, ponieważ otwarte drzwi całkowicie zasłoniły jego sylwetkę. Wstał lekko i chwycił siekierę w druga dłoń. Chudy mężczyzna wyjął w kieszeni kurtki latarkę i uruchomił ją. Skierował strumień mlecznego światła naprzeciw siebie. Spostrzegł, że przy palu nikogo nie ma…
- Co do kur…
- Teraz!!!- krzyknął Miguel. Nim otyły mężczyzna zdołał się odwrócić, Ferro wpakował siekierę w jego łysiejące czoło. Grubas zachwiał się, jęknął tylko i odchyliwszy się do tyłu runął na posadzkę. Niski mężczyzna, najprawdopodobniej Mike, spojrzał na drgające w konwulsjach ciało, po czym spostrzegł przed oczami szkarłatnego irokeza i wściekłe, rozgrzane niemalże do czerwoności oblicze Oscara.
- Ty kupo gó wna! Ten brudas wpakuje ci teraz nóż w twoje chude gardło śmi eciu! Nażryj się do syta!- krzyczał i ciął na oślep szyję nieznajomego. Mike próbował sięgnąć do kabury po pistolet, ale Miguel zaatakował z drugiej strony. Wbił ostrze siekiery w plecy oprawcy tak głęboko, że aż sam się zdziwił. Oscar tymczasem wpakował nóż po samą rękojeść w tchawicę ofiary. Mike otworzył oczy szeroko, niczym karp przed wigilijną egzekucją. Krew trykała obficie na twarz Oscara, który teraz dopiero ochłonął. Nabrał śliny w usta i splunął z nienawiścią na dogorywającego Mike’a. Miguel z trudem wydobył siekierę z pleców trupa, spojrzał na kompana i rzekł dysząc:
- Jesteś po pier dolony. Bez kitu…
- Nooo człowieku, hehe… Sku rw iel, nie będzie mnie obrażał. Poszukajmy reszty.
- Jasne. Zostawmy ich tu. Niech szanowny Mike się przemieni. Powodzenia w kolejnym życiu chuda pi zd o. Spad amy.- rzucił na koniec Ferro i ostrożnie wychylił głowę za drzwi. Znajdował się za nimi długi, wąski korytarz. Mała lampka leniwie kiwała się na suficie dając słabiutkie światło na drewniane ściany. Na końcu korytarza były zamknięte drzwi. Miguel żwawo podążył w ich kierunku.
- Zamknij drzwi Oscar. Niech mają niespodziankę.- rzekł Ferro i chwycił za klamkę drugich. Punk wykonał polecenie i dołączył do Miguela. Ten w końcu zdecydował się szarpnąć starą klamkę:
- Przekonajmy się, co na nas czeka bracie.
- Dawaj!- krzyknął Oscar i otarł ociekające krwią ostrze o zniszczoną kurtkę. Przywitała ich ciepła noc. Drzwi prowadziły na zewnątrz. Wyszli niepewnie z chatki i zorientowali się, że budynek stoi na prerii, oddalony kilkaset metrów od zabudowań Red Bluff.
- Jakiś życzliwy cieśla udostępnił nam apartament.- rzekł żartobliwie Miguel rozglądając się po okolicy. Preria otaczała ich z trzech stron, z wyjątkiem północnej, gdzie zaczynało się miasto.
- Wywlekli nas kawałek od centrum człowieku! Że też im się chciało!- krzyknął Oscar wodzący wzrokiem po okolicy. Z tartaku doszły ich odgłosy kroków.
- Ocho… Nie krzycz tak. Zbudziłeś Mike’a.- Oscar wybuchł szaleńczym śmiechem, ale Ferro zignorował go.- Musimy się pospieszyć. Ci dwaj mówili coś o trzech osobach. Podejrzewam, że Cindy, Tyrone albo Jamal są w niebezpieczeństwie. Nie mamy nic do stracenia Oscar. Jesteś ze mną?- Punk przejechał zakrwawioną dłonią po głowie. Wyglądał teraz jak członek plemienia indiańskiego pomalowany w wojenne barwy.
- Jasne, człowieku! Ro zpie pr zmy kilka łbów, nim naszym stanie się coś złego! Dawaj!- Miguel skinął i ruszył naprędce przed siebie. Oscar podążał w ślad za nim. Po kilku minutach zostawili tartak na dobre za sobą. Przywitało ich miasto.

**

- Ej, Miguel! W kościele pali się światło!- ukryli się w jednym ze sklepów. W oddali błyszczała bryła kościoła, oświetlona z każdej strony światłem lamp. Miguel spostrzegł, że kręciło się tam trzech ludzi. Być może było ich więcej, choć innych nie zauważył.
- Co robimy?- spytał Oscar patrzący zza rolet sklepu spożywczego w stronę świątyni.
- Mam pewien plan.- odparł Ferro.- Musimy odciągnąć ich uwagę. Nie możemy za cho lerę narobić hałasu, bo wtedy na pewno wszystko się sp ier doli. Czuję, że nasza ekipa jest w środku.
- Nooo, musi być człowieku tak, jak mówisz.- odpowiedział Oscar nadal patrząc się w kierunku kościoła.- Miguel rzekł:
- Albo to jakaś ch ole rna sekta albo po prostu im odbiło i karmią ludźmi te ch ole rne bestie. Szczerze mówią wali mnie to. Chcę tylko odzyskać naszych.
- Prawdziwy z ciebie twardziel stary. Bez kitu!- krzyknął z euforią Oscar. Ferro zastanowił się. Po chwili zadumy krzyknął z euforią:
- Mam! Czekaj tutaj! Zaufaj mi!
- Aleee… Co chcesz zrobić?- spytał Oscar patrząc się w Ferro, jak w obrazek.
- Jeśli ktoś tu wejdzie tnij nie patrząc na nic. Tnij!- rzucił i wybiegł pospiesznie ze sklepu.

- Ej! Ej! Potrzebujemy pomocy!- Krzyczał Miguel głosem, najwyższym, jaki mógł wydobyć.
- Louis pilnuje tych dwóch! Ale nie weźmiemy ich do świątyni sami!- odległość z jakiej krzyczał w kierunku wartowników nie pozwalała zidentyfikować jego osoby. Gardło bolało go od falsetu, z jakim darł się w niebogłosy, ale wiedział, że jak to nie wypali, już nic nie będzie się dało zrobić. Musiał lekko ugiąć nogi, żeby sylwetka z daleka wydawała się niska.
- Mike!? To ty!?- spytał jeden z wartowników patrząc na oddalonego o kilkadziesiąt metrów Miguela.
- Tak!- oby się udało. Oby się ku rw a udało.- błagał w duszy Latynos.
- Wy idioci! Mieliście wziąć tylko jednego! Colette urwie wam jaja! Ech… Carl. Chodź ze mną. Thomas, zostań tutaj. Zaraz wrócimy.- rzekł jeden ze strażników. Był chol ernie wysoki, barczysty, dobrze zbudowany. Miguel wiedział, że jeśli plan wypali, Oscar będzie miał problemy.
- Chodźcie za mną!- krzyknął z ledwością w miarę wiarygodnie. Zaczął biec truchtem lekko przygarbiony.
- Ej! Mike! Czekaj! Co ty ku rwa robisz!? Carl, za mną, prędko!- opuścili plac świątynny i biegiem udali się za biegnącym Miguelem.- id ioci w to uwierzyli… Połknęli haczyk!- rzekł podniecony Ferro pod nosem. Miguel był coraz bliżej sklepu.
- Oscar, to ja! Nie zrób mi krzywdy!- rzekł wyraźnie, ale nie głośno.
- Ok! Co zrobiłeś?- Miguel wpadł do sklepu, niczym tajfun. Oparł się o ścianę.
- Idą tu! Bądź gotów.
- Kto tu idzie?
- Zamknij mordę i skup się! Mamy jedną szansę. Wziąłeś dwururkę?
- O ku rwa…
- Nie wierzę! Ale jesteśmy głupi! Ku rwa!- krzyknął Miguel i walnął w biurko.
- Ej, Mike! Gdzie jesteście!?- głos herszta był coraz bliżej. Miguel wysilił się na ostatni okrzyk „majkowym” głosem:
- Tutaj! Prędko! Jeden się uwolnił! Nie utrzymam gooo!- ryknął i zaczął kasłać. Dwóch napastników wpadło do sklepu tak szybko, że Oscar i Miguel nie zdążyli się zorientować. Stanęli na środku pomieszczenia, jak wryci. Wyglądało to komicznie. Przez kilka sekund nieznajomi patrzyli to na Oscara i Miguela, którzy też szybkością się nie popisali.
- O ku rwa…- rzekł mężczyzna wyprowadzony przez Miguela w pole widząc nadbiegającego Latynosa. Nie zdążył sięgnąć po pistolet powalony przez niego szybkim, zgrabnym ruchem. Oscar zajął się Carlem. Powalił go na posadzkę próbując wbić mu w gardło nóż. Kątem oka widział tylko, jak Miguel siłuje się z wielkoludem mając ogromne problemy. Carl tymczasem zaparł dłonie na przegubach Oscara i z całej siły kolanem uderzył w jego krocze.
- Aaaaa!- zawył z bólu punk i wypuścił ostrze z dłoni. Miguel tymczasem otrzymał potężne uderzenie głową w nos…

kurnaaaaaaaaaaaa świetne !

nooo, jak się komuś tak podoba, to aż mam motywację no następnych epizodów hehehe

przerwane w takim momencie - skandal;)

Pewien użytkownik napisał mi kiedyś, żebym dawał skrótowe zapowiedzi następnych epizodów. Jako że mam rozpisaną koncepcję na kolejne rozdziały i zacząłem pracę nad dalszymi rozdziałami, rozpoczynam więc profesjonalne podejście do tematu, hehe:

Rozdział 15- 7 grudnia, godziny wieczorne- !!!ZAPOWIEDŹ!!!:
- Miguel i Oscar upewniają się, że część ich grupy znajduje się w kościele;
- Bractwo zamierza złożyć kilka osób w ofierze diabłu. Twierdzi, że plaga jest dziełem sił ciemności i tylko tak ich enklawa może czuć się bezpieczna;
- Miguel i Oscar postanawiają odbić zakładników, zaczyna się jatka;
- Pojawia się dalsza część komunikatu radiowego: Bohaterowie dowiadują się o istnieniu bazy na skutych lodem obszarach Arktyki, gdzie naukowcy znaleźli ożywione zwłoki mające kilka tysięcy lat w lodowej bryle;
- Okazuje się, że ktoś śledzi grupę Miguela.

Mam nadzieję, że kolejny rozdział zainteresuje i skupi większą grupę czytelników hehe. Mam ciekawą koncepcję opowiadania- zaufajcie, nie będzie przesadzona. Kolejny epizod już jutro! Czytajcie, komentujcie, piąteczka miszcze!

chociaz nie, w sumie zapowiedzi sa glupie bo zdradzaja czesc fabuly i juz wiecie, ze oscar i mguel przezyja hehe, wole jednak calkowite zaskoczenie , hehe

zapowiedzi to spoko pomysł, ale pisz je właśnie tak, by nie wiadomo było, kto jest bezpieczny, a kogo już pożegnamy :)

that's true. bede robil to subtelniej hehe

Tak to ja napisałem żebyś dawał zapowiedzi, i na razie wygląda to bardzo dobrze i zachęcająco.

Trochę za dużo się dowiedzieliśmy na twoim miejscu unikał bym zapowiedzi bo może ci nagle coś nowego wpaść do głowy problem się z tego robi. Masz racje całkowite zaskoczenie lepsze
Ostatni rozdział przeczytałem dopiero teraz ze względu na braki w dostawach prądu jakoś mi to umknęło. W sumie to nie wiem co napisać jest tak doskonale jak zawsze

No właśnie też tak mi się wydaje. Chłopaki popierają zapowiedzi, jednak ja myślę, że nie jest to do końca trafny pomysł. Nie czuję się pisarzem- jestem zwykłym, 23-letnim koleżką, który nie poczuwa się póki co do roli pisarza, lecz raczej "opowiadacza:, więc nie będę stosował taki zagrywek tylko pisał rozdział za rozdziałem okryty nutką tajemnicy, hehe :)

Możesz spokojnie nazywać się pisarzem :)

czekać czy odpuścić ? :)

dziś kolejny epizod opowiadania, sorry, ze tak dlugo, no ale kuwa nie moglem

Nie ma sprawy. Dzięki

Rozdział piętnasty: Roanoke, cz.1

*

24 grudnia 2012 r., godzina 16.43.,
Amerykańska baza geologiczna „Roanoke” na Antarktydzie,
Pół roku przed wybuchem pandemii

Doktor Earl Serrano nie do końca wierzył w autentyczność znaleziska , którego amerykańsko-szwedzka grupa dokonała cztery dni przed wigilią Bożego Narodzenia, tj. 20 grudnia, 2012 roku. Prace nad wirusem Solanum vanderhaveni prowadzone były na szeroką skalę od dawien dawna, choć w mniemaniu Earla Serrano światowe gremium zacnych i utytułowanych przedstawicieli nauki zaledwie dotknęło tego problemu. Kogóż obchodził problem apokalipsy zombie, kiedy na świecie społeczności borykały się z regresem gospodarczym, klęskami żywiołowymi i innymi problemami życia codziennego? Agendy rządowe, o ile ogniska epidemii kiedykolwiek faktycznie istniały, zażegnywały „kryzys” natychmiast podając zupełnie inne przyczyny pewnych nieszczęśliwych wydarzeń. Oczywiście doktor Earl Serrano, wybitny geolog, wirusolog, paleontolog i cholera wie co jeszcze, wiedział. Wiedział, że wirus zombizmu faktycznie istnieje; nie tylko na filmach pana Romero, nie tylko w komiksach i przeróżnych powieściach grozy. Solanum vanderhaveni był faktem. A raczej jego istnienie, choć wiele materiałów, dokumentów zostało zniszczonych bądź zatuszowanych. Serrano zdawał sobie sprawę, że na ów wirus lekarstwa ani szczepień ochronnych po prostu nie ma. Wiedział, że człowiek biologicznie umiera. Wiedział, że jego ciało w ciągu zaledwie trzydziestu sekund od śmierci zaczyna gnić. Wiedział, że w ciągu kilku minut od śmierci to gnijące ciało wstaje i zaczyna zabijać. Wiedział też w końcu, że dziwne znalezisko, którego on i jego ekipa dokonała kilka dni temu, mogło mieć przełomowe znaczenie, jeśli chodzi o badania nad śmiertelnie groźnym wirusem. Doktor Serrano siedział teraz w swoim gabinecie i zadawał sobie pytania, na które odpowiedzi były tak samo absurdalne co fakt, że ciało ludzkie może powstać z martwych. Tylko, że niestety to było prawdą.
- Doktorze?
Wyrwany z letargu popatrzył niepewnie po pokoju, jak gdyby nie wiedział, gdzie jest.
- Cały zespół czeka na pana. Przyrządziliśmy kolację, żeby dać nam chociaż namiastkę wigilii.
Młoda kobieta, w ciepłym kombinezonie z puchatym kapturem życzliwie wyglądała zza drzwi gabinetu Earla Serrano. Ponad pięćdziesięcioletni naukowiec przetarł oczy i rzekł ze słabym uśmiechem:
- Przyjdę za kwadrans Wendy. Obiecuję. Zresztą… Zacznijcie już. Beze mnie. Mam jeszcze coś do zrobienia.
- Ale…
- Żadne ale pani doktor. Za chwileczkę przyjdę. Proszę uszanować moją prywatność.
- Chodzi o…
- Proszę.- rzekł z naciskiem naukowiec, po czym spuścił głowę udając, że intensywnie nad czymś myśli. W zasadzie nie udawał. Faktycznie się zastanawiał.
- Niech pan na siebie uważa, doktorze.
Kobieta posępnie spuściła wzrok i delikatnie zamykając za sobą drzwi zostawiła go samego. Serrano popatrzył na raport sprzed czterech dni. Stukał palcami o biurko wpatrując się tępo w ścianę naprzeciw. Za grubymi murami kompleksu szalała potężna burza śnieżna. Wiatr wdzierał się w każdą szczelinę potępieńczym wyciem. Brzmiał jak zawodzenie umarłych. Po kilku chwilach zastanowienia Serrano wyjął z szuflady pistolet, obszerny plik dokumentów, wstał, włożył broń za pasek i pospiesznie opuścił gabinet.

**

Było kilka minut po godzinie 17. Kompleks naukowo- badawczy U.S. Roanoke tonął w mlecznej kopule śnieżnej. Zamarznięte płatki pokrywały dachy budynków, niczym lukier na upiornie nieregularnym torcie. Doktor Serrano nałożył gogle, zasłonił twarz przed siekącym wiatrem i pochylając lekko głowę zamknął za sobą drzwi. Niebo było czarne, usiane gęstymi, śnieżnymi chmurami. Temperatura sięgała blisko minus trzydziestu stopni Celsjusza; było to normalne na tym kontynencie, w zasadzie o każdej porze roku. Mężczyzna zrobił kilka kroków i spojrzał za siebie. Widoczność była bardzo niska. Ślady, które zaznaczyły się na puchu kilka sekund wcześniej pokrywał coraz to świeższy śnieg. Serrano westchnął, odwrócił się i począł iść w kierunku jednego z metalowych hangarów oddalonego od części mieszkalnej o kilkadziesiąt metrów. Burza była uciążliwa. Każdy krok doktor stawiał niezwykle ciężko i mozolnie. Po kilku minutach intensywnego marszu dotarł przed bramę metalowego budynku. Z niemałymi problemami wstukał na pulpicie kod dostępu, po czym żelazne wrota otworzyły się z niemiłym dla ucha zgrzytem. Serrano zapalił światło i wyprostował się. W środku hangaru stało siedem skuterów śnieżnych; wszystkie lśniące, jak gdyby kupione wczoraj. Mężczyzna wybrał pierwszy lepszy i uruchomił go. Zanim ruszył przed siebie szepnął- co ja ku rwa mać robię- po czym przystąpił do zamierzonej uprzednio czynności.


Gdy dojechał na miejsce dochodziła 18. Burza śnieżna osłabła nieco, dzięki czemu Serrano mógł z większą dozą swobody pokonywać zaspy. Po kilku chwilach dotarł do potężnego wyłomu w lodzie. Podniósł czarną płachtę zasłaniającą przejście. Dziura miała kilka metrów średnicy i ciągnęła się przez dobrych kilkadziesiąt w głąb ziemi pod kątem około 45 stopni. Naukowiec przypiął się do specjalnej liny zamontowanej u wylotu i z niezwykłą gracją spuścił się w trzewia lodowca. Po kilkunastu sekundach niezbyt brawurowej jazdy zatrzasnął blokadę sprzączki i poczuł pod stopami równy teren. Ogromna jaskinia przywitała go mrokiem i ciszą. Serrano dobrze wiedział, co znajduje się na jej końcu, to też podszedł do niewielkiego generatora, dobrze widocznego, pomimo panującej wszędzie ciemności. Lampy halogenowe rozświetliły lodowy korytarz mlecznym światłem. Cały zespół naukowców i techników pracował intensywnie przez trzy dni, żeby zamontować tu cały potrzebny sprzęt. Na swoje odkrycie trafili przypadkiem. Ekipa miała pobrać próbki lodowca, który zawierał w sobie dziwne fosforyzujące punkciki. Okazało się, że pod jego wierzchnią pokrywą znajduje się dziura o średnicy około pięćdziesięciu centymetrów. Po zbadaniu jej długości Serrano zlecił poszerzenie jej specjalnymi świdrami umożliwiając dostęp do komory, z którą ów tunel łączył świat na powierzchni. Po zbadaniu groty doszło do niezwykłego odkrycia. Na końcu korytarza znajdowało się pomieszczenie, coś na kształt komory grobowej, idealnie owalnej, ze sklepieniem kopułowym przypominającym mykeński tolos. Pod cienką warstwą lodu spoczywało ponad dwadzieścia ludzkich ciał, ubranych w skórzane kombinezony. Zmarli mieli związane z tyłu dłonie i zakneblowane tkaniną usta. Kiedy naukowcy przebili się przez wierzchnią warstwę lodu natychmiast zaobserwowali, że chociaż ludzie ci byli zamarznięci, niektórzy z nich przewracali gałkami ocznymi, z pozoru spokojnie, ale niezwykle pusto, wręcz potępieńczo. Serrano, wirusolog i bakteriolog, specjalista od chorób zakaźnych natychmiast przypomniał sobie opowieści o
pladze, którą powodował owiany złą sławą wirus solanum vanderhaveni. Zakazał jakiegokolwiek kontaktu z placówkami naukowymi w Stanach Zjednoczonych. Jako administrator U.S. Roanoke miał pełen wpływ na swój personel; jego decyzje były wiążące i nieodwołalne i, pomimo tego, że komuś mogło coś się nie spodobać, ów delikwent musiał trzymać „gębę na kłódkę”; albowiem doktor Earl Serrano, na co dzień miły i uczynny kolega, potrafił zajść za skórę, jeśli było trzeba, a przede wszystkim- miał liczne znajomości. To, co powiedział Serrano było święte. Jeśli tak na razie postanowił, trzeba było się do tego dostosować. Korytarz, którym naukowiec wolno podążał był idealnie prosty, ze ścianami równymi i lśniącymi od kryształków lodu. Na tych lodowych filarach wyryte były przeróżne sceny. Ciągnęły się przez cały tunel, zarówno po prawej, jak i lewej stronie. Jedne przedstawiały prehistoryczne zwierzęta; olbrzymi tygrysy, bizony, czasami także antylopy czy przedziwne ptaki. Kilka zaś było niesamowicie dziwnych; te ukazywały grupę ludzi otaczającą kołem postać. Postać ta klęczała. Na kilku innych scenach historyjki ludzie też klęczeli. Do postaci podchodziła największa spośród grupy postać i uderzała w głowę tą stojącą na środku. Faktycznie, przypomniał sobie Serrano. Niektóre „egzemplarze” miały potłuczone czaszki. Inne, mniej liczne, były całe. Właśnie te groźnie łypały oczami na przybyszów. Po kilku minutach obserwacji doktor spostrzegł, że znajduje się na końcu korytarza. Spojrzał pod nogi. Ujrzał ten sam olbrzymi rów, obtłuczony dokładnie z lodu, na który kilka dni temu natknął się wraz z ekipą. Postaci leżały tak, jak je zostawili.
Ile mogą mieć lat? Tysiąc? Pięć? Dziesięć? A może pięćdziesiąt?
Zamyślił się. Nagle wychwycił okiem jakiś ruch za sobą. Pospiesznie wyjął pistolet i obrócił się.
- Kto tu jest?
Nic.
- DO KU RWY NĘDZY ODEZWIJ SIĘ!!!
Ryknął tak, że sam przestraszył się swojego głosu. Usłyszał kroki. Tuż za sobą. Zamknął oczy i przełknął ślinę.
- Nie powinien pan sam tu przychodzić doktorze.
Odwrócił głowę i ujrzał kilka metrów przed sobą młodą, około trzydziestoletnią dziewczynę, z włosami czarnymi, jak smoła, bladą, ale ładną twarzą i dziarsko zadartym noskiem. Jej zielone oczy piłowały wnętrze doktora tak, że ten lekko się wzdrygnął.
- Wendy. Na litość boską. Mówiłem, że za chwilę wrócę.
- Jest po 18. Wiedziałam, że pan tu przyjedzie, doktorze. Postanowiłam więc pana uprzedzić.
Serrano pokręcił głową i schował pistolet. Wendy obróciła się i stanęła u krawędzi grobu.
- Myśli pan, że… oni żyją?
Doktor zamrugał i spojrzał na zakneblowanego mężczyznę z obfitym zarostem patrzącego na nich wygłodniałym spojrzeniem.
- Nie wiem, doktor Green. Naprawdę nie wiem…
- Słyszałam o nich- szepnęła.- Słyszałam, że czasami ludzie są zabijani, umierają… A potem wstają i zabijają.
Serrano znów przełknął ślinę. Westchnął.
- Nigdy nie widziałem tego na własne oczy. Reanimacji, żądzy krwi. Myślałem, że to bajki. Dopóki sam nie zacząłem się tym interesować. Dopóki nie zacząłem pracować tu, gdzie pracuję. Dopóki nie ujrzałem dowodów.
Zamilkł na chwilę patrząc na dziewczynę. Młoda pani doktor stała na granicy lodowej posadzki i tym samym, pełnym pustki wzrokiem patrzyła na zamarznięte zwłoki kilkudziesięciu ludzi.
- Słyszał pan o kolonii Roanoke?- spytała, jak gdyby odpowiedź na to pytanie była oczywista.
- Oczywiście- skontrował błyskawicznie Serrano- chociaż nie sądzę, żeby to była prawda.
- A czy to, co tutaj widzimy jest prawdą?
Spojrzała na niego tymi przenikliwymi, zielonymi oczami. Ma rację. Cholera jasna, ma rację- pomyślał.
- Już sam nie wiem, co nią jest, a co nie.
Znów cisza. Po chwili Serrano podjął dyskusję.
- Nie poinformujemy rządu. Jeszcze nie. Muszę…- Załamał głos.- Muszę coś sprawdzić. Przekonać się…
- Nie igra się ze śmiercią. Wie pan o tym, prawda?
Wiedział aż za dobrze. Wyprostował się i rzekł:
- Wiem. Ale to niczego nie zmienia. Nie teraz. Jeśli… Jeśli to prawda. To mamy szansę na rozwikłanie największej zagadki ludzkości. Wendy… Pomożesz mi?- spytał niepewnie.
- Po to tu przyszłam.- odparła beznamiętnie, po czym wzięła się do pracy. Wiedziała, co chce zrobić Serrano. On też wiedział, że ona wie.
Mam złe przeczucia- przeszło jej przez myśl.
Mam cholernie złe przeczucia- pomyślał Serrano.
- To do roboty. Cholernie zgłodniałem. Musimy zdążyć na kolację- powiedział i zaczął robić to, po co tu przyszedł.