W "Charliem" podoba mi się przede wszystkim to, że nie jest dosłowny. Żeby dowiedzieć się
więcej o bohaterach i ich przeżyciach, musimy ich słuchać, co daje wrażenie, jakbyśmy stawali
się częścią grupy przyjaciół. Do końca nie wiadomo, o co poszło Sam i Mary Elizabeth, a
zwierzenia tej pierwszej trzeba analizować i łączyć w całość, żeby otrzymać pełny obraz. Nawet
główny bohater skrywa przed widzem swoje myśli, wiemy tyle, ile powie Sam, jedynym
wyjątkiem są zwidy, które pozwalają lepiej zrozumieć kontekst.
-- Spoiler!: --
Ja jednak przez większość filmu nie ufałam temu, co "wyrzucała" pamięć Charliego, bo
utrzymywano, że ma problemy z psychiką i nie byłam pewna, czy na końcu nie okaże się, że
całe jego życie w liceum było tylko mirażem. ;)
-- Spoiler! --
Jest to niezaprzeczalnie obraz złożony, w jednym momencie przybija do podłogi, żeby za chwilę
podnieść na duchu baterią optymizmu. Nie identyfikuje się absolutnie z Charliem, obce są mi
jego problemy, ale nie sposób gościa nie lubić, jest bohaterem zapadającym w pamięć, na
pewno dzięki grze Logana Lermana. W filmie właściwie nie ma żadnego czarnego charakteru,
co jest według mnie fantastycznym zabiegiem. Cały tłum jest obojętny i szary, to Patrick i
spółka są od nich lepsi i postawieni jako wzór.
Z filmu wypływa dosyć jasny morał - każdy człowiek jest wart zachodu. Niby taki prosty, ale
faktycznie do mnie trafia.