Rzadko daję filmom aż tak wysoką ocenę, ale ten wywarł na mnie ogromne wrażenie. Dlaczego? A no może dlatego, że w latach 90-tych byłem w podobnym wieku i też należałem do grona młodzieży kontestującej, trochę "niedostosowanej", nie idącej po linii najmniejszego oporu. Chyba stąd trochę identyfikowałem się z głównym bohaterem. Nie, nie miałem traumatycznych doświadczeń seksualnych jak Charlie czy Sam, ale byłem buntownikiem. Zawsze wydawało mi się, że widzę trochę więcej i inaczej niż moi rówieśnicy, a bunt i niedostosowanie rodzi się właśnie z wrażliwości.
W filmie urzekła mnie też muzyka i aktorstwo (majstersztyk Ezry Millera). Sama fabuła nie byłą niczym zaskakującym ani odkrywczym, ale przypomniał mi się ten czas, dlatego moja ocena filmu może być nieco subiektywna. Ale w końcu chodzi o MÓJ odbiór filmu, prawda? Rzadko oglądam melodramaty i trochę mnie odstraszał gatunek tego filmu, chyba znacznie szybciej bym do niego dotarl, gdyby był sklasyfikowany jako dramat po prostu. A tak obejrzałem go dopiero po 8 latach od roku produkcji, ale i tak zapewnił mi prawie dwie godziny filmowej uczty. Jak dla mnie rewelacja.
PS. Mimo, że nie należę do fanów serii o Harrym Potterze, doceniam też aktorstwo Emmy Watson. W tym filmie była doskonała, piękna, czarująca.