W owej scenie Arnold przez chwilę zerka w kamerę. Widać, że to jego początki na planie filmowym.

Film z niesamowitym klimatem i klasą. Arnold tak naprawdę nigdy wcześniej ani później w dziele podobnego kalibru się nie znalazł. ;) Marlowe w wydaniu Gould'a jest optymalny, elokwentny i pełen luzu jednocześnie. "Wielki Sen" jest jak dla mnie nieco przegadany, Marlowe w wykonaniu Bogarta jest zbyt macho. Tutaj otrzymujemy gościa ze starej szkoły, ale jednocześnie z dystansem do siebie i otaczających go realiów. Świetna robota Altman'a i wielka rola Gould'a.

Popieram. Pozdrawiam.

Marlowe w wykonaniu Goulda wypadł bardzo klasycznie. Bez sztucznego luzu. Więcej takich ról!

Jak widać po opiniach pod filmem, "Długie pożegnanie" Altmana, nie jest dla wszystkich miłośników Chandlera i czarnego kryminału. Altman przetwarza powieść Chandlera na swoje prześmiewcze kino, wychodzi z tego osobliwe połączenie - jednym podejdzie, innym wręcz przeciwnie. Mi się podoba. Pamiętam jak przed laty pierwszy raz trafiłem na wzmiankę o tym filmie w magazynie "Film", przytoczona w niej była opinia w stylu: "Długie pożegnanie Altmana jest jak splunięcie w twarz wielkiemu pisarzowi" - coś w tym jest, bo Altman z oryginałem robi to na co ma ochotę, warto mieć to na uwadze przed seansem, by uniknąć rozczarowania. L.A. lat 70-ych i mamroczący Elliott Gould jako trochę fajtłapowaty Marlowe, który bezskutecznie próbuje przechytrzyć swojego kota. Intryga może nie jest klasycznie trzymająca w napięciu, można powiedzieć, że trochę się Altmanowi rozłazi, widać, że nie była dla niego najważniejsza. Zgadzam się, że najważniejszy jest tu melancholijny klimat potęgowany przez motyw muzyczny Williamsa "The Long Goodbye". I ta końcówka z odchodzącym Marlowem...